Το φαινόμενο PopCorn Time η Πειρατεία και η Βιομηχανία του Θεάματος
Τους τελευταίους μήνες εμφανίστηκε ένα φαινόμενο, με την πραγματική έννοια της λέξης και αναφέρομαι στο
PopCorn Time, την δικτυακή υπηρεσία η οποία παρέχει την δυνατότητα παρακολούθησης ταινιών και σειρών με ένα περιβάλλον αντίστοιχο του περιοριστικού και εμπορικού
Netflix. Η αποδοχή που υπήρξε ήταν τεράστια, ωστόσο αυτό θορύβησε την αρχική ομάδα ανάπτυξής του καθώς τα trolls των πνευματικών δικαιωμάτων της βιομηχανίας του θεάματος θορυβήθηκαν, με αποτέλεσμα να υπάρξει μια πολεμική, η οποία ανάγκασε την αρχική ομάδα ανάπτυξης να αφήσει το έργο της.
Βέβαια τα πράγματα εξελίχτηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο και όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, βλέποντας μια
σειρά από κλώνους αυτού του λογισμικού να δημιουργούνται. Ρόλο σε αυτό έπαιξε φυσικά και το πως ήταν ανοιχτού κώδικα. Σαν αποτέλεσμα είδαμε πολύ αξιόλογες προσπάθειες με δικά τους χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες η κάθε μια δίνοντας πολλαπλές επιλογές στους ανθρώπους.
Πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη πως όταν μιλάμε για νόμιμο και μη νόμιμο, υπάρχουν πολλοί παράγοντες και κανείς δεν αναφέρει την αισχροκέρδεια της βιομηχανίας του θεάματος. Το απλό σινεμαδάκι έχει γίνει πλέον είδος (απρόσωπης) πολυτέλειας, ενώ η απόκτηση μιας κόπιας της κάθε ταινίας στοιχίζει υπερβολικά πολλά αναλογικά με την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση. Σε όλο αυτό να ληφθεί υπόψη πως το οποιοδήποτε μπάτζετ για τα έξοδα μιας παραγωγής έχει καλυφθεί από τις διαφημίσεις σε πολύ μεγάλο βαθμό ενώ, από τις πρώτες προβολές και μόνο, τα έσοδα είναι υπέρ-πολλαπλάσια. Προσθέστε σε αυτά και τα προϊόντα κάθε λογής (κουκλάκια, μπλούζες και δεν συμμαζεύεται). Από την άλλη, όλη αυτή η βιομηχανία συντηρεί ορδές ακριβοπληρωμένων ηθοποιών με παράλογες απαιτήσεις εκτοξεύοντας το τελικό ποσόν στα ύψη.
Το λάθος λοιπόν βρίσκεται αλλού και όχι στον κάθε φουκαρά του πλανήτη που δεν έχει την δυνατότητα είτε να πάει κινηματογράφο (στην επαρχία δεν υπάρχουν), είτε να πληρώνει συνεχώς για την απόκτηση αντιγράφων, καθώς όλο αυτό κοστίζει μια μικρή περιουσία η οποία άνετα ξεπερνάει τον μηνιαίο προϋπολογισμό.
Το δε οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως όλες πλέον οι βιομηχανοποιημένες κινηματογραφικές αλυσίδες (οι οποίες έστειλαν με αθέμιτα μέσα και κυβερνητική συνενοχή στα τάρταρα τα απλά σινεμαδάκια), έχουν αυξημένη συνεχή κερδοφορία, ενώ το ίδιο ισχύει και για κάθε σημείο (δικτυακό ή φυσικό) σημείο πώλησης multimedia υλικού αλλά και για τα συνδρομητικά κανάλια. Το ίδιο το Hollywood, συντηρεί μια χλιδή και έναν μύθο προβάλλοντας ένα διεθνές life-style, τ' οποίο φυσικά του αποφέρει έμμεσο και άμεσο κέρδος με ποικίλους τρόπους και μια παγκόσμια διαφήμιση του μέσου εντύπων, ΜΜΕ και του κάθε ηλίθιου που θεωρεί υποχρέωσή του να αναπαράγει ειδήσεις για το χλιδάτο life-style ανθρώπων που στην τελική δεν αξίζουν μια.
Ένα άλλο επίσης οξύμωρο σημείο αποτελεί πως όλη αυτή η βιομηχανία του θεάματος και της μουσικής, δεν ενοχλείται από την... "νόμιμη" πειρατεία των πολυεθνικών (πχ, το YouTube της Google), μα τα έχει βάλει με το BitTorrent και τις διάφορες υπηρεσίες διαμοιρασμού οι οποίες δεν ανήκουν ή δεν έχουν στο διοικητικό τους συμβούλιο προσωπικότητες, όπως τουλάχιστον αυτές τις ορίζει το life-style σε κάθε επίπεδο (κοινωνικό, πολιτικό, κλπ). Ακόμα και ο γάτος μου ξέρει πως μέσα σε υπηρεσίες, όπως για παράδειγμα το Dropbox (που στο συμβούλιό της
ανήκει και Κοντολίζα Ράις, μια πολύ επικίνδυνη γυναίκα), το GDrive της Goggle,το SkyDrive της Microsoft και άλλες, το λεγόμενο παράνομο/πειρατικό υλικό βρίθει σε όγκο. Και όμως, η επίθεση έγινε σε απλούς ανθρώπους οι οποίοι βρεθήκαν να καταδικάζονται και να σαπίζουν σε φυλακές με ποινές μεγαλύτερες ακόμα και από κατά συρροή δολοφόνους, βιαστές και παιδόφιλους.
Εδώ ο ίδιος ο Vladimir Putin (ο λατρεμένος των φασιστοειδών της ελληνικής επικράτειας)
παραδέχτηκε πως με το να κλείνουν τις πειρατικές ιστοσελίδες, δεν κατάφεραν να σταματήσουν την πειρατεία. Ανάφερε μάλιστα και κάτι τ' οποίο είναι πολύ σημαντικό και πρόκειται για μια ιδιαίτερη παράμετρο, την οποία παραβλέπουν ν' αναφέρουν οι πολέμιοι της πειρατείας:
Οι ιστοσελίδες που ασκούν επαγγελματικά την πειρατεία (είναι η επιχείρησή τους) θα πρέπει να κλείσουν.
Η δήλωση αυτή από μόνη της απαντά σε αυτό που αναφέραμε πιο πριν για τις πολυεθνικές που ασκούν νόμιμη πειρατεία. Άλλωστε οι λεγόμενες πειρατικές σελίδες και υπηρεσίες, οι οποίες βρίσκονται στο στόχαστρο, δεν είναι εμπορικές και προσφέρουν με ερασιτεχνισμό, άντε ίσως με ορισμένες διαφημίσεις, όπως για παράδειγμα το
Pirate Bay, προκειμένου να συντηρηθούν οι servers και τα συνεπαγόμενα έξοδα.
Αυτό που δεν ανάφερε ο Πούτιν, είναι πως οι πολυεθνικές που κάνουν εμμέσως πλην σαφώς πειρατεία, διαφεύγουν της φορολογίας και εκεί είναι το ζητούμενο του και πουθενά αλλού.
Ένα άλλο που επίσης αποκρύπτεται έχει να κάνει με τις μεθόδους καταστολής και κυνηγητού αυτών των ερασιτεχνών. Αφ' ενός οι συλλήψεις και φυλακίσεις έχουν γίνει με πλάγιο τρόπο και πέρα από την κάθε συστημική νομιμότητα, έχοντας ως σκοπό τον παραδειγματικό εκφοβισμό. Αυτό, πολύ σωστά το έθεσε ο
Julian Assange του Wikileaks, αναφερόμενος στην
περίπτωση του Gottfrid (Anakata) του PirateBay:
Ήρθε επιτέλους η ώρα κάποιος να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Ο Gottfrid Svartholm Warg είναι πλέον ένας πολιτικός κρατούμενος. Ανέκαθεν, τα κίνητρά του ήταν ιδεολογικά και στόχο του είχε πάντα να ενημερώσει τον κόσμο.
Και έτσι ακριβώς είναι. Μιλάμε καθαρά για πολιτικούς κρατουμένους. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Επιβεβαίωση αυτών των μεθόδων, αποτελεί και
η περίπτωση Prenda, ενός τεράστιου δικηγορικού ομίλου και εκπρόσωπου των πολυεθνικών του θεάματος ο οποίος χρησιμοποιεί την απάτη και τον εκφοβισμό προκειμένου να αποσπάσει εκατομμύρια από ανυποψίαστους χρήστες του Διαδικτύου, απειλώντας ότι θα τους μηνύσει για τη λήψη (download) πορνογραφικών βίντεο.
Το δε τραγελαφικό της υπόθεσης (που προφανώς δεν μας εκπλήσσει), είναι πως όλα έμειναν στα λόγια και καμία δικαστική απόφαση, κύρωση ή ποινή και φυλάκιση δεν τους υποβλήθηκε με αποτέλεσμα να συνεχίζουν ανενόχλητοι την δουλειά τους με τις ίδιες ακριβώς τακτικές.
Η αποθράσυνση μάλιστα έχει ξεφύγει σε κάθε επίπεδο και από την μια έχουμε ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες συντηρούνται με δημόσιο χρήμα των φορολογούμενων πολιτών που καταδικάζουν ως έγκλημα τον διαμοιρασμό και πιέζουν τις κυβερνήσεις προς αυτό. Για παράδειγμα, στην ελληνική επικράτεια υπάρχει η μάστιγα που ονομάζεται
ΑΕΠΙ η οποία
έχει πετύχει να οδηγήσει στο σκαμνί και στα κελιά ανθρώπους οι οποίοι συντηρούσαν σελίδες διαμοιρασμού υλικού, φτάνοντας μάλιστα να ζητάει το μπλοκάρισμα σε επίπεδο DNS, καθώς και τον έλεγχο από τους providers για να παρακολουθούν και μπλοκάρουν ανθρώπους οι οποίοι επισκέπτονται μη αρεστές σελιδες, παραδίδοντάς τους στα νύχια του "νόμου".
Το γεγονός πως τέτοιες τακτικές έχουν περάσει νομοθετικά σε πολλές χώρες της ευρώπης (και όχι μόνο), όπως ολλανδία, αγγλία κλπ, σίγουρα πρέπει να βαράει καμπανάκια, καθώς αυτό σημαίνει την αντίστροφη μέτρηση. Τέτοιες νομοθεσίες και τακτικές δεν έχει σημασία που εφαρμόζονται για αρχή, καθώς το μόνο βέβαιο είναι πως θέμα χρόνου αποτελεί η εξάπλωσή τους παντού.
Αυτά έρχονται με έμμεσους τρόπους και άλλα προσχήματα (τρομοκρατία, παιδεραστία) και νομοσχέδια, όπως τα
SOPA, ACRA, CISPA, κλπ, τα οποία ως απώτερο σκοπό έχουν την φίμωση του διαδικτύου και την εύκολη στοχοποίηση των χρηστών του.
Αν όλα αυτά τα βάλουμε σε μια χρονολογική σειρά, έχουμε πρώτα την πίεση για την ψήφιση αυτών των νομοσχεδίων, στην συνέχεια την επίθεση σε ιστοσελίδες διαμοιρασμού που δεν ανήκουν σε πολυεθνικές και αμέσως μετά την ανήλεη επίθεση της NSA προς πάσα κατεύθυνση. Αναμφίβολα όλα αυτά έχουν προεκτάσεις που θα εκμεταλλευτούν και οι εξουσιαστές καταφέρνοντας συγχρόνως να βγουν λάδι από αυτά, ισχυριζόμενοι πως δεν είναι οι άμεσα υπαίτιοι. Βέβαια ως αποτέλεσμα αυτού θα έχουν κάτι πολύ βολικό που τελικά είναι και όλη η ουσία, για τον έλεγχο και την παύση όποιας φωνής δεν επιθυμεί κάποιος που έχει και τις ανάλογες διασυνδέσεις ή δύναμη.
Και εδώ έχουμε για μια ακόμα φορά το "μεγαλείο" του κοινοβουλευτικού συστήματος τ' οποίο είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να επιβάλλει αυτά που θέλει, όπως θέλει, όπου θέλει, όποτε θέλει. Δεν είναι θέμα απλά ενός νόμου, όπως πολλοί νομίζουν, μα μπορεί να επιτευχθεί με μια σειρά προκάτ νομοθετημάτων (
“Ηλεκτρονικοί” Νόμοι στην Ελλάδα: Όλοι μαζί… μπορούνε;), μα και στο φινάλε ακόμα και μεμονωμένα να το δει κάποιος,
το CAS, είναι ήδη εδώ, μη ξεχνιόμαστε.
Σύμφωνα με τις πολυεθνικές της απληστίας, το 2012, το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού
ήταν πειρατές, προφανώς αυτό ποσοστό, σύμφωνα με αυτούς, θα έχει ανέβει πλέον. Το όλο θέμα, δίνεται σε έναν πολύ σύντομο μα σαφή ορισμό, για την πειρατεία, έτσι όπως την εννοούν οι πολυεθνικές:
Ο όρος “πειρατεία” χρησιμοποιείται γενικά για να περιγράψει την ηθελημένη καταπάτηση του Πνευματικού Δικαιώματος σε εμπορική κλίμακα.
Όμως, προεκτείνοντας το όλο θέμα, είναι εμφανές πως πολλά βασικά προβλήματα των κοινωνιών, ξεκινούν ή ξεπηδούν από το φαινόμενο της ιδιοκτησίας, το οποίο είναι εφάμιλλο, τρόπο τινά, των πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο κόσμος μας, γαλουχημένος στις αρχές του τεχνητού συστήματος τ’ οποίο ονομάζεται καπιταλισμός, έχει μια πλάνη σχετικά με το θέμα της ιδιοκτησίας και οι περισσότεροι αδυνατούν να καταλάβουν την σημασία και την αναγκαιότητά του:
Όλα είναι Κοινά. Αδυνατεί να καταλάβει τις αλλαγές, με την έννοια της ισοτιμίας που θα έφερνε στις κοινωνίες ένα φαινόμενο κοινοκτημοσύνης και ελεύθερης πρόσβασης σε όλα όσα αφορούν την αξιοπρεπή διαβίωση. Είναι αδύνατο, για παράδειγμα η συντριπτική μάζα εκεί έξω, να καταλάβει την τεράστια αλλαγή σε τρόπο διαβίωσης και συμπεριφορών προς το καλύτερο και το δικαιότερο που θα έφερνε κάτι όπως για παράδειγμα
η ισότητα των εισοδημάτων.
Όμως το θέμα έχει περισσότερο βάθος, τ' οποίο απλά αποδεικνύει αυτό που αναφέραμε και πιο πριν σχετικά με το γιατί όλο αυτό σύστημα εξυπηρετεί συν τ' άλλα τα σχέδια των εξουσιαστών. Όπως αναφέρεται στον ιστότοπο της IFPI (Διεθνής Ομοσπονδία Φωνογραφικής Βιομηχανίας) η οποία εκπροσωπεί τις περισσότερες δισκογραφικές ανά τον κόσμο:
Συστήματα όπως το Gnutella και το Freenet αποτελούν παραδείγματα μιας νέας μορφής υπηρεσίας ανταλλαγής αρχείων που λειτουργούν χωρίς την χρήση server, κάνοντας δύσκολο τον εντοπισμό τους. Αυτά αποτελούν απειλή όχι μόνο για την μουσική, και προκαλούν τις κυβερνήσεις και τις κοινωνίες να αντιμετωπίσουν ένα μεγαλύτερο θέμα, τον έλεγχο του Internet και την δωρεάν και συνήθως ανώνυμη διάθεση υλικού (κατά την IFPI, πορνογραφικού, ρατσιστικού και άλλου τύπου).
Αυτό όμως που εσκεμμένα δεν αναφέρουν είναι πως τόσο σε αυτά τα δίκτυα, όσο και σε άλλες υπηρεσίες διαμοιρασμού διακινείται και άλλου είδους υλικό, τ' οποίο αποτελεί κτήμα της ανθρωπότητας, μα όμως έχει περιέλθει σε ιδιοκτησία ιδιωτών, με αποτέλεσμα να έχει πρόσβαση σε αυτό μόνο μια κοινωνική ελίτ η οποία παράγει τους αυριανούς εξουσιαστές.
Ο αγώνας και ο χαμός του
Aaron Swartz το αποδεικνύει περίτρανα αυτό. Βλέπετε, ο Swartz έκανε περισσότερα από όσα ο καθένας μας θα μπορούσε να καταφέρει˙ πέτυχε να μετατρέψει το διαδίκτυο σε ένα ακμάζων οικοσύστημα για την Ανοιχτή Γνώση, και να το κρατήσει έτσι, Ελεύθερο και Ανοιχτό.
Και εκεί είναι το θέμα. Στον περιορισμό της γνώσης, καθώς αυτό θα μπορεί εύκολα να δημιουργήσει ελεγχόμενες κοινωνίες και άβουλες μάζες ανθρώπων. Το θέμα δηλαδή δεν είναι μόνο στο Hollywood και τις ηλίθιες ταινίες που παράγει με μυθοπλασίες (βρικόλακες, ζόμπι, κλπ), μα στον ευρύτερο διαμοιρασμό της γνώσης.
-Ας μην επεκταθώ περισσότερο, καθώς το άρθρο ήδη ξέφυγε σε μήκος. Πιστεύω πως το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι σαφές. Τα νομοθετήματα περί Ηλεκτρονικής Απάτης και Κατάχρησης είναι μια απάτη από μόνα τους εις βάρος της ανθρωπότητας, απολύτως βίαια και άκρως παράλογα (σκεφθείτε πως, όπως υποστηρίζουν οι πολυεθνικές, η ζημιά από προσωπική αντιγραφή τραγουδιού είναι 150000 δολάρια ανά κομμάτι/αντίγραφο) και πρέπει να προσπαθήσουμε λοιπόν ν’ αλλάξουμε τα πράγματα. Να αναθεωρήσουμε τις πλαστές απόψεις περί ιδιοκτησίας, πατεντών, πνευματικών δικαιωμάτων και να ανατρέψουμε το υπάρχον συστημικό πλαίσιο της εξουσίας που συντηρεί και τρέφεται με όλα αυτά για την ύπαρξή του.
Αυτές τέλος πάντων, είναι απόψεις που έχουν πιο οραματιστές της κοινωνίας και που με τον δικό τους τρόπο μάχονται για όλα αυτά, προκειμένου να επιτύχουν μια κοινωνία ευτοπίας, καθώς την παρούσα στιγμή, είναι απολύτως δυστοπική και καθημερινά φθίνει όλο και περισσότερο, εις βάρος φυσικά του καθημερινού ανθρώπου.
Αν άλλωστε το δούμε πιο καθαρά, ο σκοπός του καπιταλισμού, δεν είναι ακριβώς το χρήμα και ο πλουτισμός μιας μειοψηφίας ανθρώπων (της τάξης του 1% στον πλανήτη), μα ο έλεγχος των υπολοίπων (του 99%) με το τεχνητό μέσον του χρήματος και της ιδιοκτησίας, προκειμένου οι κοινωνίες να διαχωριστούν σε τάξεις δίχως την παραμικρή ισότητα και ευνομία. Από μόνο του άλλωστε το ίδιο το δικαστικό σύστημα, είναι κάλπικο και βασισμένο σε αυτές τις αρχές του καπιταλισμού.
Όπως και να έχει, αυτή είναι μια πραγματικότητα η οποία έχει δημιουργήσει αβύσσους ανάμεσα στους καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας και γειτονιάς και δεν είναι λίγες οι φορές που όταν μαχόμαστε και διεκδικούμε κάτι, θαρρώ πως αυτό που τελικά κάνουμε είναι να παίζουμε τον ρόλο του συστήματος στην στημένη και πειραγμένη σκακιέρα που ζούμε. Ο στόχος της συλλογικής δράσης θα πρέπει να είναι διττός, δηλαδή να κατευθύνεται τόσο προς την πραγμάτωση τέτοιων απελευθερωτικών προοπτικών, όσο και προς την καταπολέμηση τεχνολογικών επιλογών, που ενισχύουν την κυριαρχία μέσα στις κοινωνίες. Οι σύγχρονες τεχνολογίες μπορούν να δημιουργούν τις προϋποθέσεις τόσο για νέες μεθόδους και τακτικές κυριαρχίας πάνω στις κοινωνίες όσο και, την ίδια ώρα, για νέες δυνατότητες και προοπτικές για τη συνεργασία και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, την δημοκρατική συμμετοχή και την κοινωνική απελευθέρωση.