Οι δυο ταινίες της σειράς Speed.
Speed [1994]
Ο Τζον Τρέιβεν, απεσταλμένος της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, αναλαμβάνει να εξουδετερώσει μια βόμβα που έχει τοποθετηθεί σε ένα λεωφορείο. Πριν κάνει όμως αυτό, πρέπει να κρατήσει το λεωφορείο σε ταχύτητα πάνω από 80 χιλιόμετρα την ώρα μέσα στους δρόμους του Λος Άντζελες. Άν πέσει κάτω από αυτή την ταχύτητα, η βόμβα θα εκραγεί.
TRAILER:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
ΗΘΟΠΟΙΟΙ:Keanu Reeves, Sandra Bullock, Dennis Hopper, και Jeff Daniels
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Jan de
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ
ΕΔΩ
Speed 2: Cruise Control [1997]
Η Άνι Πόρτερ βρίσκεται για διακοπές στην Καραϊβική με τον αγαπημένο της, μέσα στο πιο πολυτελές κρουαζιερόπλοιο του κόσμου. Σύντομα όμως οι ονειρεμένες διακοπές τους θα μετατραπούν σε εφιάλτη, όταν ένας χάκερ σπάει το σύστημα υπολογιστή του κρουαζιερόπλοιου Seabourn Legend και καθορίζει την επιτάχυνση σε μια πορεία σύγκρουσης σε ένα γιγαντιαίο πετρελαιοφόρο.
TRAILER:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ
Σκηνοθεσία: Γιάν Ντε Μπόντ
Πρωταγωνιστούν: Σάντρα Μπούλοκ, Τζέισον Πάτρικ, Γουίλεμ Νταφόε
Κριτική της ταινίας Spped-2
Το δεύτερο και τελευταίο μέρος της γνωστής σειράς ταινιών δράσης δεν διαθέτει την ευρηματικότητα της πρώτης ταινίας αλλά γενικά δεν θα απογοητεύσει τον θεατή που θα την παρακολουθήσει για να σκοτώσει την ώρα του. Μια ταινία ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη αφού οι περισσότεροι Αμερικανοί κριτικοί καθώς και το κοινό μίσησαν την ταινία και την ανακήρυξαν ως το ''χειρότερο σίκουελ όλων των εποχών''. Γεγονός ιδιαίτερα παράξενο αν αναλογιστεί κανείς ότι στο αμερικανικό κοινό αρέσουν ταινίες δράσης τέτοιου στυλ. Το αποκορύφωμα αποτελούν οι κατά καιρούς δηλώσεις της πρωταγωνίστριας, Σάντρα Μπούλοκ, που έχει αποκηρύξει την ταινία καθώς την θεωρεί από τις χειρότερες-αν όχι την χείριστη-στιγμή της καριέρας της. Από τους κριτικούς, σύμφωνα και με μια μικρή αναζήτηση στον κόσμο του διαδικτύου, ο μόνος που εκτίμησε την ταινία όπως έπρεπε ήταν ο Ρότζερτ Έμπερτ. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Έμπερτ είναι από τους καλύτερους κριτικούς κινηματογράφου παγκοσμίως.
Έχοντας τιμηθεί με το Πούλιτζερ για την δουλειά του πάνω στην κριτική του σινεμά, η γνώμη του σίγουρα μετράει μιας και κάνει άριστη χρήση της γλώσσας και της επιχειρηματολογίας. Σύμφωνα με την άποψη του σπουδαίου αυτού κριτικού, την οποία ενστερνιζόμαστε και εμείς, η ταινία αποτελεί μια κλασική ταινία δράσης η οποία λαμβάνει χώρα σε ένα κρουαζιερόπλοιο και μοναδικό σκοπό της έχει να ψυχαγωγήσει τον θεατή. Οι περισσότεροι κριτικοί, κατά την γνώμη μου, συγχέουν την σημασία του όρου ''σινεφίλ''. Σινεφίλ δεν λέγεται μόνο αυτός που παρακολουθεί ψαγμένα πράγματα (σκανδιναβικές ταινίες για παράδειγμα) αλλά γενικά είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τον κινηματογράφο και είναι συνειδητοποιημένος ως προς το τι πρόκειται να παρακολουθήσει κάθε φορά. Για άλλο λόγο θα επιλέξει κανείς να παρακολουθήσει Μπέργκμαν και για διαφορετικό λόγο θα επιλέξει να δει μια ταινία δράσης. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος κριτικός κινηματογράφου θα μπήκε στην προβολή για την συγκεκριμένη ταινία περιμένοντας να δει κάτι σε ''Έβδομη σφραγίδα''!;
Για να λέμε όμως και την αλήθεια, η ταινία αυτή διαθέτει και αρκετά μειονεκτήματα. Οι ερμηνείες είναι επιδερμικές και το σενάριο είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Υπάρχει αρκετή δράση και τα εφέ για την εποχή τους είναι εντυπωσιακά αλλά στα αρνητικά συγκαταλέγω την αργή κίνηση της εικόνας που υπάρχει σε αρκετά σημεία των σκηνών δράσης της ταινίας. Ακόμα και ο άλλοτε εντυπωσιακός Γουίλεμ Νταφόε μοιάζει σαν να είναι έξω από τα νερά του, παρά τις προσπάθειες που κάνει να υποδυθεί έναν τρελό τρομοκράτη. Τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι ίσως ότι παραείναι ρομαντική.
Όχι μόνο ως προς την έκβασή της και τους χαρακτήρες της αλλά αυτό γίνεται κατανοητό και μέσα από τις αναφορές σε άλλες ταινίες που μπορεί κανείς να διακρίνει ξεκάθαρα μέσα από το φιλμ. Αναφορές σε ταινίες όπως η ''Λολίτα'' του Στάνλεϊ Κιούμπρικ καθώς και-αυτοαναφορά εδώ-στην ταινία ''Μονομαχία στον Ατλαντικό'' με τους Ρόμπερτ Μίτσαμ και Κάρντ Γιούργκενς. Σε άλλα σημεία πάλι, η ταινία φλερτάρει επικίνδυνα με την αισθητική της ''Περιπέτειας του Ποσειδώνα'' και υπάρχει γενικά η διάθεση για ανασύσταση του κλίματος των παρόμοιων ταινιών που έκαναν θραύση τις δεκαετίες '50-'70. Ωστόσο, η αγανάκτηση από την πλευρά του κοινού είναι ως έναν βαθμό δικαιολογημένη.
Ας μην ξεχνάμε ότι τις δεκαετίες του '80 και του '90 κυριαρχούν στις αίθουσες αποκλειστικά ταινίες με τούμπανους ήρωες οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με κάποιον παρανοϊκό δικτάτορα/επιστήμονα/μαφιόζο/τρομοκράτη και τελικά βγαίνουν πάντα νικητές. Ίσως αυτό το συνεχώς επαναλαμβανόμενο μοτίβο ήρωα να κούρασε το κοινό. Κλείνοντας και θέλοντας να κρίνω όσο το δυνατόν πιο σωστά και αντικειμενικά την ταινία θα έλεγα ότι είναι μια αφελής αν και αγνών προθέσεων ταινία που προτείνεται για παρακολούθηση μετά από μια δύσκολη μέρα στην δουλειά, για χαλάρωση και για-όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι-to get away from it all!
Related Posts
