Ο στρατιώτης Colter Stevens ξυπνά μέσα σε ένα επιβατικό τρένο με κατεύθυνση το Σικάγο, χωρίς να έχει καμιά ιδέα για το πώς βρέθηκε εκεί. Το τελευταίο πράγμα που θυμάται είναι να πετάει με ένα ελικόπτερο για μια αποστολή στο Αφγανιστάν. Τώρα βρίσκεται ουσιαστικά στο σώμα κάποιου άλλου, ζώντας μια ξένη ζωή. Πριν προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει, μια βόμβα εκρήγνυται και σκοτώνει τους πάντες. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ για τον Stevens, ο οποίος είναι αναγκασμένος να ζει ξανά και ξανά τα γεγονότα πριν την έκρηξη, ώσπου να ανακαλύψει την ταυτότητα του βομβιστή.
Καλοκουρδισμένο μεν, εκβιαστικά μελό δε θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, από τον ταλαντούχο σκηνοθέτη του "Moon". Ο Τζόουνς οδηγεί υποδειγματικά μια έξυπνα στημένη σεναριακή ιδέα (πιο απλή από αυτήν του "Inception" και λιγότερο αστεία από εκείνη της "Μέρας της Μαρμότας"), δεν μπορεί όμως να την κρατήσει μέχρι τέλους στις αφηγηματικές ράγες, καθώς εκτροχιάζεται ανεξήγητα -στη στροφή "Αμερικανιά"- σε δακρύβρεκτα και αφελή μονοπάτια.
Παραγωγή: 2011
Είδος Ταινίας: Δράση, Φαντασίας
Σκηνοθέτης: ΝΤΑΝΚΑΝ ΤΖΟΟΥΝΣ
Ηθοποιοί: ΤΖΕΙΚ ΤΖΙΛΕΝΧΑΑΛ, ΤΖΕΦΡΙ ΡΑΙΤ, ΒΕΡΑ ΦΑΡΜΙΓΚΑ, ΜΙΣΕΛ ΜΟΝΑΧΑΝ
Trailer:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
[
LINK-1] - [
LINK-2] - [
LINK-3]
ΚΡΙΤΙΚΗ
Σαν γνήσιος Χιτσκοκικός ήρωας ο Colter βρίσκεται μπλεγμένος παρά τη θέλησή του σε μία περιπέτεια έξω από την συνηθισμένη του ρουτίνα, από την οποία προσπαθεί να βγει αλώβητος, έχοντας να αντιμετωπίσει και τον χρόνο, που τρέχει εναντίον του. Και σαν γνήσιος Χιτσκοκικός ήρωας το κάνει με στυλ και φινέτσα και (ακολουθεί spoiler) στο τέλος παίρνει και το κορίτσι! Βέβαια ο Colter, σε αντίθεση με τον τυπικό Χιτσκοκικός ήρωα είναι ένας πεζοναύτης στο Αφγανιστάν κι ως εκ τούτου η έκθεση στον κίνδυνο έχει περίοπτη θέση στην καθημερινή του ατζέντα. Ωστόσο η μετάβαση από τις ερήμους του Αφγανιστάν σε μια κάψουλα μέσω της οποίας ταξιδεύει στο παρελθόν και παίρνει την θέση του επιβάτη ενός τρένου που επλήγη από τρομοκρατικό χτύπημα για 8 λεπτά, όπως και να το κάνουμε, είναι μια σημαντική παρέκκλιση από την καθημερινή του ρουτίνα...
Παντρεύοντας γνώριμα Χιτσκοκικά μοτίβα με την επιστημονική φαντασία, ο Duncan Jones στήνει μια χορταστική περιπέτεια που θα μπορούσε να 'ναι το πνευματικό τέκνο του «North by Northwest» με το «12 Monkeys». Η ίντριγκα, για άλλους πλούσια, για άλλους ελαφρώς υπερφορτωμένη, θέλει τον ήρωα μας να ψάχνει να βρει τον άνθρωπο που έβαλε τη βόμβα στον τρένο, να πασχίζει να ανακτήσει τη μνήμη του και παράλληλα να προσπαθεί να σώσει από το θάνατο την επιβάτιδα που ερωτεύεται. Οι γρήγοροι ρυθμοί που επιβάλλει ο Jones ανεβάζουν μεν την ένταση, σε συνδυασμό όμως με την μικρή διάρκεια του φιλμ αφήνουν υποανάπτυκτες κάποιες πτυχές της ιστορίας.
Κι αν οι ρυθμοί και το μέγεθος της παραγωγής αυξάνονται σε σχέση με το ντεμπούτο του, το «Moon», κάποιες ομοιότητες ανάμεσά τους είναι εμφανείς και δεν σταματούν στο genre. Η ταυτότητα, η τεχνολογία και οι διευκολύνσεις που παρέχει (και στο «Moon» και εδώ το monitor είναι ο καλύτερος σύμμαχος του ήρωα), η επιστήμη και τα όρια της και η μοναξιά (εδώ σε μικρότερο βαθμό), είναι θεματικές κοινές ανάμεσα στα δύο φιλμ. Έχουμε επίσης συνεχείς ανατροπές, με το μεγάλο twist να έρχεται στη μέση του φιλμ και να ανατρέπει μερικώς την φύση όσων παρακολουθούμε. Και έχουμε δυστυχώς ένα φινάλε που 'φαλτσάρει' κι αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα.
Στο «Moon» ο Jones εξαπέλυσε στο 90' ένα δριμύ 'κατηγορώ' κατά των πολυεθνικών και μας άφησε να ξύνουμε το κεφάλι μας απορημένοι. Εδώ αφήνει τις πολυεθνικές στην άκρη, αλλά μυαλό δεν βάζει. Θα μπορούσε (και πιθανώς θα έπρεπε) να τελειώσει την ταινία του με ένα φινάλε υπέροχο, ένα φινάλε που κλείνει την ιστορία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Αντ΄ αυτού όμως προσθέτει έναν τρίλεπτο επίλογο από... άλλη ταινία, με τον οποίο κάνει στροφή 180 μοιρών κι από εκεί που προσέγγιζε τους εξωπραγματικούς φυσικούς νόμους που διέπουν το σύμπαν του «Source Code» ως απλό όχημα για την εξέλιξη της δράσης, δίνει ξαφνικά την αίσθηση ότι τους παίρνει στα σοβαρά. Δε λέμε, οι προθέσεις του είναι ευγενείς, θέλει πιθανότατα να δώσει ένα παρηγορητικό χτύπημα στην πλάτη των συγγενών θυμάτων τρομοκρατικών επιθέσεων. Σκεφτείτε όμως αυτό. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος γυρίζει remake πλάνο προς πλάνο την «Casablanca» και στο φινάλε την κάνει γυριστή και βάζει την γκόμενα να κατεβαίνει από το αεροπλάνο μαζί με τον πιλότο, να πιάνουν αγκαζέ τον Μπόγκι και να τραγουδούν το 'Heal the World' του Michael Jackson σχηματίζοντας με τα δάχτυλά τους το σήμα της ειρήνης. Οι προθέσεις του είναι ευγενέστατες, σωστά; Σωστά. Το φινάλε του εντάσσεται αρμονικά σε όσα έχουν προηγηθεί, σωστά; Λάθος!
Σε κάθε περίπτωση ο Jones πέρασε με (σχετική) επιτυχία το σκόπελο της δεύτερης ταινίας, την οποία οι διάφοροι καλοθελητές περιμένουν ακονίζοντας τα μαχαίρια τους, ειδικά όταν πρόκειται για σκηνοθέτη που κάνει το μπαμ με την πρώτη του ταινία. Και με τις ταμειακές επιδόσεις του «Source Code» να είναι, τηρουμένων των αναλογιών, υψηλές, η εύρεση χρηματοδότησης για τα μελλοντικά του project γίνεται πολύ πιο εύκολη. Κι αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι, όταν έχουμε να κάνουμε με έναν νεαρό δημιουργό με μεράκι και μπόλικες, δαπανηρές ιδέες. Το σινεμά γενικότερα και το sci-fi ειδικότερα χρειάζονται τέτοιους...
Related Posts
