The Look of Silence [Η Όψη Της Σιωπής]
Στο «The Look of Silence», ο Οπενχαϊμερ ακολουθεί σιωπηλά ένα νέο άντρα στην Ινδονησία του σήμερα. Η μητέρα του είναι ηλικιωμένη (103 με 140 ισχυρίζεται η ίδια πονηρά), ο πατέρας του κατάκοιτος, τυφλός, αδύναμος. Ο αδελφός του δεν υπάρχει πια, έπεσε θύμα της σφαγής του ενός εκατομμυρίου «κομμουνιστών» που εξόντωσε το 1965, μέσα σ’ ένα μήνα, η πραξικοπηματική ομάδα που ανέλαβε την εξουσία της χώρας. Ο άντρας, με το πρόσχημα του οπτομετρητή, ή και χωρίς αυτό, συναντά με τη σειρά όλα τα πρόσωπα που ήταν υπεύθυνα για τη σφαγή του αδελφού του, είτε έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα του είτε «απλώς» έδωσαν εντολές. Η μέρα και ο τρόπος του φρικτού θανάτου του αναπαριστάται πολλές φορές μέσα στην ταινία, άλλοτε με τις χαμηλόφωνες προσευχές ενός συγκρατούμενού του που γλίτωσε και τώρα επισκέπτεται, διαλυμένος από τις μνήμες, τον τόπο του φονικού. Αλλοτε από τους «δήμιους» που περιγράφουν με λεπτομέρειες τη στρατηγική τους (πρέπει να πίνεις το αίμα των ανθρώπων που σκοτώνεις για να μην τρελαθείς, του κόψαμε το πέος και τον πετάξαμε στη θάλασσα αλλά επιβίωσε κι έτσι του κόψαμε το λαιμό), τελειώνοντας συχνά με αμυντική αμηχανία, «εσύ με ρώτησες, γι’ αυτό τα λέω…».
Trailer:
Το νέο ντοκιμαντέρ του Τζόσουα Οπενχαϊμερ που με το «The Act of Killing» διεκδίκησε Οσκαρ, είναι τοποθετημένο στο ίδιο γεωγραφικό και πολιτικό ντεκόρ κι ακολουθεί την ίδια μέθοδο guerilla, στήνοντας την κάμερά του μπροστά σε ανθρώπους που γνωρίζουν μέρος του τι ακριβώς κάνει και εκτίθενται ανεπανόρθωτα μπροστά στα μάτια του κοινού. Αλλά δεν είναι αυτό που έχει σημασία: είναι ότι πλησιάζοντας τους ήρωές του σε απόσταση αναπνοής δεν αφήνει καμιά έξοδο διαφυγής για μια τεμπέλικη συνείδηση. Παρά την όποια σκηνοθετική, αισθητική παρέμβαση, την επιλογή του πού θα πέσει το βάρος, πού θα εστιάσει ο φακός, η αλήθεια είναι μόνο μία κι είναι εκείνη που παρουσιάζει το «The Look of Silence». Κι είναι παραπάνω από σοκαριστική, κάνοντας μια ταινία τεκμηρίωσης ν’ αγγίζει σουρεαλιστικά επίπεδα οδύνης.
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
Επίσημη συμμετοχή στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 71ου Φεστιβάλ Βενετίας.
Μεγάλο Βραβείο της κριτικής επιτροπής του 71ου Φεστιβάλ Βενετίας.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
To “The Look of Silence” είναι σίγουρα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πολιτικά ντοκυμανταίρ εδώ και χρόνια. O γεννημένος στην Αμερική, αλλά με έδρα την Δανία, Joshua Oppenheimer, εδώ και χρόνια ασχολείται με το στρατευμένο σινεμά.
Το όνομά του έγινε διεθνώς γνωστό πριν από 2 χρόνια, με το άκρως ενδιαφέρον, και εννοείται πολιτικό, ντοκυμανταίρ “The Act of Killing” το οποίο κέρδισε πολλά βραβεία παγκοσμίως (συμπεριλαμβανομένου και BAFTA), και αφορούσε την μαζική εξόντωση των κομμουνιστών στην Ινδονησία στα μέσα της δεκαετίας του 60, όταν μία στρατιωτική ομάδα ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, υποστηριζόμενη από αμερικανικές δυνάμεις, σε μία προσπάθεια αντίστασης της Ρωσικής επιρροής στην περιοχή. Στο “The Look of Silence”, ο Oppenheimer επιστρέφει σε αυτό το θέμα, αλλά με τελείως διαφορετική προσέγγιση.
Η ταινία αφορά την ιστορία ενός Ινδονήσιου, ονόματι Adi, του οποίου ο μεγαλύτερος αδερφός, κομμουνιστής, δολοφονήθηκε βίαια, πριν καν γεννηθεί ο Adi. Από τότε η μητέρα του, μία γυναίκα έξυπνη και σκληρή, τώρα πια 90 ετών, ζει με την θλίψη του θανάτου του ιού της, με τον οποίο ακόμα και σήμερα έχει φανταστικές συζητήσεις.
4 δεκαετίες μετά την εκτέλεση, ο Adi αποφασίζει να βρει τους υπαίτιους, οι οποίοι είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο, συμμετείχαν στην δολοφονία τους αδερφού του, συμπεριλαμβανομένων του στρατιωτικού αρχηγού που διέταξε την σφαγή, ορισμένων αρχόντων της περιοχής τους ίδιους τους δολοφόνους, ακόμα και του θείου του, ο οποίος ήταν υπεύθυνος στο να μην αφήσει τους φυλακισμένους κομμουνιστές να αποδράσουν. Ο Adi πλέον εργάζεται ως οφθαλμίατρος, και καθώς επισκέπτεται τους περισσότερους από τους στρατιωτικούς για εξετάσεις, τους κινηματογραφεί με την άδειά τους, και τους ρωτάει πράγματα για εκείνη την εποχή. Οι περισσότεροι αρνούνται να απαντήσουν, αλλά η σιωπή τους δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύγλωττη.
Η ταινία, παρόλο που είναι ντοκυμανταίρ, είναι μονταρισμένο με τέτοιον τρόπο που θαρρείς ότι πρόκειται για μία πολύ ρεαλιστική ταινία. Οι συμμετέχοντες είναι τόσο εκφραστική με τόσο κινηματογραφική δύναμη που νομίζεις ότι βλέπεις έξτρα ταλαντούχους ηθοποιούς να αναπαράγουν τις ατάκες ενός εξαιρετικού σεναρίου. Και ο Oppenheimer, ο οποίος δεν έχει σκηνοθετήσει ποτέ κάτι φανταστικό, δείχνει εξαιρετικό αφηγηματικό ταλέντο. Όταν η ταινία γίνεται πολύ σκληρή για το κοινό, τότε το μοντάζ μας δείχνει ελαφρύτερες οικογενειακές στιγμές, με τις περισσότερες να είναι όμορφες, ειδικά εκείνες με τον 103 ετών πατέρα, για τον οποίο η γυναίκα του επιμένει ότι είναι 104.
Η ταινία μοιάζει με film μυστηρίου, αλλά ο επιθεωρητής εδώ, ο Adi δηλαδή, δεν είναι ο συγγραφέας του εγκλήματος. Πρακτικά ψάχνει για ίχνη ανθρώπινων συναισθημάτων σε πλάσματα από σάρκα και οστά, τα οποία φαινομενικά δεν αξίζουν να αποκαλούνται άνθρωποι. Δεν κυνηγάει την εκδίκηση. Το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι δει έστω ένα μικρό δείγμα τύψεων ή λύπης από τις καρδιές (αν έχουν) αυτόν των ανθρώπων. Ο Adi πιστεύει ακόμα στην ανθρωπιά, ακόμα και σε αυτή που κρύβεται μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι μία ταινία που θα σας αγγίξει. Είναι μία θέαση που θα συντρίψει τα συναισθήματά σας.
Την παραγωγή κρατούν άλλοι δύο σπουδαίοι κινηματογραφιστές, οι Errol Morris και Werner Herzog. Πέρσι, το ντοκυμανταίρ Sacro GRA κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα. Δεν θα μας εξέπληττε μία αντίστοιχη νίκη και φέτος.
Related Posts
