Η ιστορία που εκτυλίσσεται στο The Prestige βασίζεται στο μυθιστόρημα του Christopher Priest και αφορά στη διαμάχη δύο ταχυδακτυλουργών της εποχής, του Robert Angier (Hugh Jackman) και του Alfred Broden (Christian Bale) στις αρχές του 20ού αιώνα. Αρχικά, οι δυο «μάγοι» είναι συνεργάτες και φίλοι, υπό την καθοδήγηση του επίσης ταχυδακτυλουργού Cutter (Michael Caine). Στη συνέχεια, ένα ατύχημα πλήττει ανεπανόρθωτα την επαγγελματική και την προσωπική τους σχέση. Οι δρόμοι τους χωρίζουν και επιδίδονται σε μια κόντρα που παίρνει παράλογες διαστάσεις, συμπαρασύροντας τους κοντινούς τους ανθρώπους. Η ατέρμονη αυτή φιλονικία καταλύει την ύπαρξή τους και μπαίνουν σε ένα παιχνίδι γεμάτο από εμμονές, εξαπάτηση και ζήλια, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο “Great Danton” προσπαθεί να βρει ποιο είναι το μυστικό ενός επιτυχημένου κόλπου του The Professor. Έντονη και η παρουσία του
Τesla σε μια εποχή που η επιστήμη και τα πειράματα μπερδεύονταν με την "μαγεία".
Σκηνοθεσία Κρίστοφερ Νόλαν
με τους: Χιου Τζάκμαν, Κρίστιαν Μπέιλ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Μάικλ Κέιν
TRAILER:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
Στην αρχή της ταινίας, ο Μάικλ Κέιν, μέντορας των δύο μάγων, εξηγεί σε μια παιδούλα ότι κάθε μαγικό κόλπο αποτελείται από τρία μέρη: την υπόσχεση, το κόλπο και το θαύμα. Και κάπως έτσι ενορχηστρώνει την ταινία του ο Νόλαν… Θέλοντας να παίξει το μάγο-σκηνοθέτη (το βλέπεις το «Inception» να έρχεται), οδηγεί την ίντριγκα μέσα από μια σειρά θεατρικών εντυπωσιασμών που διχάζουν: κάποιοι θα παρακολουθήσουν καθηλωμένοι την ταινία ως θεατές σόου μαγείας, κάποιοι άλλοι όμως θα τη βρουν βαρετή και ψευτο-εντυπωσιακή.
[
LINK-1] - [
LINK-2] - [
LINK-3] - [
LINK-4]
ΚΡΙΤΙΚΗ - ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Είναι σαφές πως η επιτυχία του The Prestige δεν ήταν αποτέλεσμα τύχης. Ο Nolan ως επιμελής ταχυδακτυλουργός και αυτός φάνηκε να μετράει το παραμικρό στο νέο του πόνημα και να υπολογίζει με μαθηματική ακρίβεια όλα τα επιμέρους συστατικά που θα καναν το κορεσμένο από ποσότητα και υποσιτισμένο από ποιότητα κοινό του 2006 να ανοιγοκλείσει με έκπληξη τα μάτια-πρόσεξε τόσο το pledge όσο και το turn όσο και το prestige και φάνηκε να μην φείδεται ούτε κόπου, ούτε μπαρόκ σεναρίου, ούτε ενδελεχούς μοντάζ ούτε συσσώρευσης της υποκριτικής ή/και eye candy αφρόκρεμας των παρυφών του Hollywood (γιατί ως Nolan είμαστε καθεστώς αλλά είμαστε και εναλλακτικοί μάγκες). Έτσι ο Jackman που μέχρι τώρα έχει να μας επιδείξει έναν... wolverine και έναν Van Helsing (και ας αφήσουμε κάτι ημι-hype The Fountain στην άκρη) μοιάζει να βρίσκει επιτέλους την καθοδήγηση που του ταιριάζει. Έτσι ξεδιπλώνει έναν αντιήρωα που δεν μπορείς να αντιπαθήσεις ακόμα και όταν σκοτώνει και δεν γίνεται να μην συμπονέσεις ακόμα και αν ξέρεις πως η φιλοδοξία του δεν ξεκινά από βιοπορισμό αλλά από κάτι ανώτερο και ταυτόχρονα πιο επουσιώδες. Ο Bale πάλι συνεχίζει να αυξάνει σταθερά τόσο το υποκριτικό του εκτόπισμα όσο και το εναλλακτικό του σταριλίκι και οι ομοιότητες με τον Edward Norton του επίσης πολύ καλού The Illusionist είναι εμφανείς. Ο Caine κάνει πράξη αυτό που είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι δηλαδή λαμβάνει μέρος σε projects που θεωρεί αντάξια του Godfather μόνο ενώ ο μετα-Ziggy θεϊκός David Bowie μεταφέρει το sci-fi στοιχείο στο παράταιρο βικτωριανό κλίμα και αποτυπώνει τόσο την μεγαλοφυΐα του παραγνωρισμένου Tesla όσο και την αληθινή του κόντρα με τον Thomas Edison στον περιορισμένο φιλμικό του χρόνο. Σε ένα τόσο «ανδρικής εκδίκησης» φιλμ μοιραία οι γυναικείες παρουσίες περνάνε στο παρασκήνιο με την εκθαμβωτική Perabo και την Hall να ανταποκρίνονται ικανοποιητικά και την γνωστή μας Scarlett να επαληθεύει τον τίτλο της πιο σέξι γκόμενας κάτω από 1.60.
Ο Nolan επιμένει στην κατακερματισμένη φιλμική αφήγηση με πολλά χρονικά μπρος-πίσω κορδελάκια αν και πιο μετριοπαθώς από ότι στο Memento. Αυτή η οριακά φιλική προς τον χρήστη αφήγηση δυσκολεύει κατά ένα ποσοστό την κατανόηση του φιλμ-αυξάνει κατακόρυφα όμως την μακροβιότητα του. Το The Prestige είναι ένα έργο που θες να δεις και να ξαναδείς –κάτι που δεν είπα ποτέ μου για το Lord of the rings για παράδειγμα-τόσο για την απλή απόλαυση του βλέπειν όσο και για την ανακάλυψη όλο και περισσότερων κρυμμένων κωδικών όπως στο ημερολόγιο του professor. Και πιστός στο μπλαζέ μετα- 6th sense κοινό του ο Nolan κρατά τα καλύτερα για το τέλος με απανωτό twist πάνω στο twist και μπλέξιμο της φαντασίας με την πραγματικότητα, της φυσικής με τον τσαρλατανισμό, του καλού με το κακό, της εκδίκησης με την λύτρωση. Είναι σίγουρο πως πολλά από τα σεναριακά βοηθήματα που χρησιμοποιεί ο Nolan δεν στέκουν σε κριτική σκέψη ακόμα και αν παραδεχτούμε το sci-fi στοιχείο της ταινίας και είναι επισης σχεδόν σίγουρο πως κανείς θεατής δεν θα ταυτιστεί απόλυτα με έναν από τους δύο αντιπάλους ούτε θα κλάψει πικρά για τις απώλειές τους. Είναι ίσως υπερβολικά φιλόδοξο να βάλεις παρα πολλά φρούτα στο ίδιο καλάθι ακόμα και Nolan να είσαι. Άλλο να έχεις έναν κατακαημένο με αμνησία όπως στο Memento, άλλο να έχεις έναν με το ζόρι υπερήρωα όπως στο Batman Begins και άλλο να έχεις διπλούς, τριπλούς ή πολλαπλούς εν μέρει καθάρματα και εν μέρει αναξιοπαθούντες. Μην είμαστε υπερβολικοί όμως –ας καταχειροκροτήσουμε ένα από τα καλύτερα φιλμ του 2006 κατά την έξοδο.
Related Posts
