Η ταινία εξιστορεί την μάχη μεταξύ του προέδρου Richard Nixon στην μετά-Watergate εποχή και του David Frost, μιας ισχυρής προσωπικότητας της τηλεόρασης.
Ο Ντέιβιντ Φροστ, Βρετανός τηλεοπτικός παρουσιαστής ελαφρών προγραμμάτων, αποφασίζει το 1974 να κυνηγήσει μια συνέντευξη με τον παραιτηθέντα πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον. Χρηματοδοτεί μόνος του το πρόγραμμα και ύστερα από τρία χρόνια μια ιστορική τηλεοπτική αναμέτρηση ξεκινά. Στην τελευταία ιστορική συνέντευξή τους, ο Νίξον παραδέχεται την ενοχή του σχετικά με τον ρόλο του στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Και η πολιτική γυρίζει σελίδα…
Η ιστορική τηλεοπτική συνέντευξη του προέδρου της Αμερικής, Ρίτσαρντ Νίξον, αμέσως μετά την παραίτησή του, στον διάσημο παρουσιαστή Ντέιβιντ Φροστ, αποτελεί την βάση ενός συγκλονιστικού πολιτικού θρίλερ.
Με φόντο την τηλεοπτική αναμέτρηση που καθήλωσε 400 εκατομμύρια θεατές, παρακολουθούμε τον Ρίτσαρντ Νίξον και τον Ντέιβιντ Φροστ σε μια μονομαχία που στιγμάτισε την πολιτική για πάντα.
Τρία χρόνια μετά το πολύκροτο καλοκαίρι του 1974 και το ξέσπασμα του σκανδάλου Watergate και την παραίτησή του από το προεδρικό αξίωμα, ο Richard Nixon αποφασίζει να λύσει την σιωπή του. 23 Μαΐου 1977 και ο πρώην Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρίτσαρντ Νίξον δέχεται να δώσει μια εκ βαθέων συνέντευξη, απαντώντας σε όλα τα ερωτήματα γύρω από την διακυβέρνησή του. Εκπλήσσει τους πάντες όταν επιλέγει για τηλεοπτική εξομολογητή του, τον βρετανό τηλεοπτικό σόουμαν David Frost. Επιλέγει εσκεμμένα, εκ του ασφαλούς, να σπάσει την πολυετή σιωπή του -μετά την αναγκαστική παραίτηση του από τον Λευκό Οίκο- με μια συνέντευξη σε έναν «ανάλαφρου» ύφους εκπομπών παρουσιαστή κι επικαλείται το δικαίωμα του Προέδρου για υποκλοπή και τελικά για... κλοπή, εάν τίθεται θέμα εθνικής ασφαλείας. Στην ουσία προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ.
Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Peter Morgan και σε σενάριο του ίδιου, το «Frost/Nixon» είναι μια ταινία «μεταμορφώσεων».
Ο Ron Howard, τοποθετεί τους δυο χαρακτήρες του σε μια αδυσώπητη μονομαχία κάτω από τα φώτα των προβολέων και σκηνοθετεί με νεύρο το διαλογικό πινγκ πονγκ τους, πυροβολώντας τον θεατή με μια σειρά από «ιδρωμένα» close-up.
Η πρώτη «μεταμόρφωση» είναι εκείνη του Frank Langella, που από συνεπής καρατερίστας, μεταμορφώνεται σε 'τέρας' υποκριτικής καταβροχθίζοντας την οθόνη υποδυόμενος έναν... «cojonάτο» Nixon! Δικαίως βρίσκει το όνομά του ανάμεσα στους υποψηφίους των Oscar κι αν δεν προσέκρουε πάνω στον οδοστρωτήρα που ακούει στο όνομα Mickey Rourke, θα κάναμε λόγο για την ερμηνεία της χρονιάς!
Η δεύτερη «μεταμόρφωση» είναι εν μέρει απόρροια των 2 προηγουμένων. Ένα παντελώς αντι-κινηματογραφικό θέμα (τηλεοπτικές συνεντεύξεις ανάμεσα σε έναν πολιτικό κι ένα δημοσιογράφο), μετατρέπεται σε ένα πρώτης τάξεως κινηματογραφικό θέαμα που θυμίζει σαν φόρμα κλασσικές αμερικανικές δημιουργίες της δεκαετίας του 70.
Η διαφορά του όμως με τις τελευταίες είναι ότι δεν βάζει το μαχαίρι βαθιά μες στο κόκαλο. Δεν είναι αρκετά σαρκαστικό ως προς την αλληλένδετη σχέση θεάματος και πολιτικής (με εξαίρεση την τελική σκηνή, όπου οι 2 χαρακτήρες συναντιούνται μετά από καιρό και τα λένε σαν κολλητοί), ούτε αρκετά καυστικό προς την υποκρισία των 2 μονομάχων του.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Πίτερ Μόργκαν, το οποίο δραματοποιεί τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις που έδωσε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον το 1977 στον δημοσιογράφο Ντέιβιντ Φροστ (David Frost).
Πέντε οσκαρικές υποψηφιότητες για την συναρπαστική αναβίωση των παραλειπομένων μιας εκπομπής που άλλαξε την πολιτική και τηλεοπτική ιστορία. Αφηγηματική δεξιοτεχνία, σεναριακή στιβαρότητα, αριστοτεχνικές ερμηνείες· όλες οι αρετές και η γοητεία του κλασικού αμερικανικού σινεμά είναι εδώ.
Είναι τόσο επιτυχημένη η διασκευή που έκανε ο Peter Morgan στο ομώνυμο θεατρικό του, που το Frost/Nixon δεν θα μπορούσε να περιοριστεί σε ένα και μόνο χαρακτηρισμό, αυτό της πολιτικής ταινίας. Στήνοντας εξαιρετικά τη γνωριμία του θεατή με τον άγνωστο Ντέιβιντ Φροστ και τον γνωστό σε όλους Ρίτσαρντ Νίξον, ο Χάουαρντ προχωράει χωρίς περιστροφές στην ουσία της ιστορίας του. Λίγη ώρα μετά την πρώτη συνάντησή τους, επιστρατεύει δεξιοτεχνικά τις εξαιρετικές ερμηνείες των Μάικλ Σιν και Φρανκ Λαντζέλα για να οργανώσει τελικά έναν αγώνα λεκτικού μποξ ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και είναι προφανές πως η, στους περισσότερους άγνωστη, ιστορία της «ομολογίας» του Νίξον για το σκάνδαλο Ουότεργκεϊτ ξύπνησε στον Χάουαρντ ένα πάθος που σπάνια έχει επιδείξει μέχρι σήμερα.
Η πανούργα και ταυτόχρονα ταλαντούχα πένα του Morgan, σε συνδυασμό με την main stream νοοτροπία του Ron Howard και την Οσκαρικών προδιαγραφών ερμηνεία του Frank Langella, ανάγουν το Frost/Nixon σε μια ισχυρή πολιτική ταινία, που καταφέρνει να είναι απόλυτα περιεκτική σε πολιτικά και ιστορικά θέματα. Επιπλέον, κατανοητή, εύγλωττη και αρκούντως ψυχαγωγική μέσα από τον έξυπνο διαχωρισμό χαρακτήρων, στοιχείων και αληθινών γεγονότων.
Το Frost/Nixon επιτυγχάνει την ρεαλιστική απεικόνιση μίας σύγκρουσης γοήτρου και φιλοδοξίας, την φωτογράφιση δύο προσώπων που προσπαθούν να προβάλλουν με κάθε τρόπο την ατομική τους δύναμη. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετων προσωπικοτήτων που ως συνδετικό κρίκο έχουν την άρνησή τους επουδενί να υποστούν μία ενδεχόμενη ήττα, την αγαστή επιθυμία τους για κυριαρχία, πολιτική και δημοσιογραφική, την οποία κατάφεραν να μεταφέρουν μέσα σε ένα μικρό «τηλεοπτικό πλατό». Κι ο Howard είναι εκεί για να την καταγράψει και τελικά να την χωρέσει ολόκληρη μέσα σε μόλις δυόμιση κινηματογραφικές ώρες. Η απαραίτητη δόση δράσης που σπέρνει ο Morgan μέσα στο ήδη συμπυκνωμένο (σε πολικά στοιχεία) σενάριό του, κινηματογραφημένο με μια χαρακτηριστική ωριμότητα από τον Ron Howard, καθιστούν το Frost/Nixon την πιο ενδιαφέρουσα πολιτική ταινία της χρονιάς.
Η πολιτική ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο θέμα του Πίτερ Μόργκαν (Ελισάβετ ΙΙ, Ιντί Αμίν, Ερίκκος VIII). Μετά τον Τόνι Μπλερ, ανέβασε στο σανίδι και τον... Ρίτσαρντ Νίξον μαζί με τον μεγαλύτερο (και πλέον απρόβλεπτο) ανταγωνιστή του, τον πλέιμποϊ παρουσιαστή Ντέιβιντ Φροστ, ειδήμονα στην πρόκληση τηλεοπτικών εξομολογήσεων! Αφού έγραψε για τον Μπλερ και τον Γκόρντον Μπράουν στο τηλεοπτικό Deal και ολοκλήρωσε την ταινία The Queen για το Βρετανό πρωθυπουργό και τη Βασίλισσα, έγραψε ολόκληρο έργο με ήρωες τον πρώην Πρόεδρο της Αμερικής και τον Βρετανό δημοσιογράφο Ντέιβιντ Φροστ. Μάλιστα, η υπόθεση Φροστ – Νίξον τον είχε συνεπάρει ήδη από το 1992, όταν παρακολούθησε μια τηλεοπτική βιογραφία του Φροστ.
Αυτό που με καθοδήγησε ήταν η εικόνα που είχα για τους δύο αυτούς άντρες. Ο θεαματικός Φροστ να πηγαινοέρχεται με Κόνκορντ πάνω από τον Ατλαντικό. Και ο Νίξον…ένας άνθρωπος που ουσιαστικά έμενε σε μια σπηλιά. Ένας άνθρωπος που βρήκε τη ζωή πολύ σκληρή.
σχολιάζει ο σεναριογράφος για τους δύο αυτούς διαμετρικά αντίθετους άντρες που ως άλλοι μονομάχοι ήρθαν αντιμέτωποι στον τηλεοπτικό αέρα με μοναδικά όπλα τους τις λέξεις και τις ιδέες. Και συνεχίζει, με βάση την έρευνά του:
Έβλεπα πως και τα δύο στρατόπεδα προετοιμάζονταν με μεγάλη στρατηγική, όπως στο σκάκι ή στο μποξ. […] Αν διαχωρίσεις τον Νίξον στον άνθρωπο και στον πολιτικό, δεν μπορείς παρά να συμπαθήσεις έναν άνθρωπο που βρήκε τη ζωή αρκετά δύσκολη, σε επίπεδο επικοινωνίας και φιλίας. Και μετά βλέπεις κάποιον σαν τον Φροστ που βρίσκει τη ζωή πολύ εύκολη, ιδίως κοινωνικά. Είναι προικισμένος επικοινωνιακά, κάνει φίλους, γίνεται αρεστός. Ο Νίξον ήταν μάλλον το ακριβώς αντίθετο: επιφυλακτικός με τους ανθρώπους, πληγωμένος, δίχως πολλούς κοντινούς φίλους, μ’ έναν αποτυχημένο γάμο. Με άλλα λόγια, ένας πολύ μοναχικός άντρας.[…] Ο Φροστ πάλι ήταν ανασφαλής, καθώς δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά -επειδή ξεκίνησε ως κωμικός και παρουσιαστής ψυχαγωγικών προγραμμάτων.
Όταν ο άνθρωπος επινόησε την τηλεόραση, η τέταρτη εξουσία γεννήθηκε! Ο Πίτερ Μόργκαν δεν θα μπορούσε με αυτό το θέμα που πραγματεύεται, ν’ αφήσει ασχολίαστη την παντοδυναμία της τηλεόρασης αλλά και τον καταλυτικό ρόλο που αυτή παίζει στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης… Ένας προβληματισμός που ταλάνισε την δυτική σκέψη τόσο κατά την μετά Γουότεργκεϊτ εποχή όσο και σήμερα. Είναι επίκαιρος όσο ποτέ, καθώς κάθε σκάνδαλο, πόλεμος ή αντιδικία γιγαντώνεται πάντοτε στις τηλεοπτικές οθόνες επηρεάζοντας καταλυτικά το κοινό, καθώς τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας είναι συχνά δυσδιάκριτα. Ιδίως στην περίπτωση του Νίξον και στην πολιτική του καριέρα, η τηλεόραση ήταν σύμμαχος αλλά ταυτόχρονα και αντίπαλός του καθ’ όλη την πορεία του με τους δύο αυτούς ρόλους της να εναλλάσσονται πολύ συχνά μέχρι την εποχή του Γουότεργκεϊτ που ήταν και το κύκνειο πολιτικό του άσμα…
Διάρκεια: 1:49:40
Κατηγορία: Δράμα, Ιστορική
Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ (Ron Howard)
Σενάριο: Peter Morgan
Πρωταγωνιστούν: Φρανκ Λαντζέλα (Frank Langella) -ως ο Ρίτσαρντ Νίξον, Μάικλ Σιν (Michael Sheen) -ως ο Ντέιβιντ Φρόστ, Kevin Bacon (Κέβιν Μπέικον) -ως ο Τζακ Μπρένναν, Όλιβερ Πλατ (Oliver Platt) -ως ο Ρόμπερτ Ζέλνινγκ, Ρεμπέκα Χολ (Rebecca Hall) -ως η Καρολαΐν Κάσινγκ
TRAILER:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
Δυστυχώς, το λινκ με ελληνικούς υπότιτλους δεν λειτουργεί.
Αν την βρείτε, ενημερώστε μας με σχόλιο.
Δείτε όμως ολόκληρη την ταινία εδώ, στα αγγλικά: