Το καλοκαίρι του 1969, ο Έλιοτ Τίμπερ ζει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και εργάζεται στο μοτέλ των γονιών του, το οποίο είναι ένα ερείπιο στα όρια της κατάσχεσης. Προσπαθώντας να προσελκύσει κόσμο στο μοτέλ, κινεί άθελα του τις διαδικασίες για τη δημιουργία του Woodstock, της συναυλίας που του άλλαξε τη ζωή, καθόρισε μια ολόκληρη γενιά και αποδείχθηκε ορόσημο για την αμερικάνικη κουλτούρα. Η ταινία βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Τίμπερ.
Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ανγκ Λι ("Brokeback Mountain", "Προσοχή, Πόθος") επιστρέφει με μια νοσταλγική ροκ κωμωδία, η οποία βασίζεται σε μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία. To "Taking Woodstock" συμμετείχε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 62ου Φεστιβάλ Κανών.
TRAILER:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
[
LINK]
Πρώτα απ' όλα το θρυλικό WOODSTOCK, το "ακούς" από μακριά, το αισθάνεσαι, αλλά δεν το βλέπεις. Είναι στο background πίσω από την ιστορία που μας αφηγείται η ταινία και δεν είναι άλλη από εκείνη που "το δημιούργησε". Όχι, όμως από το ευρύτερο κοινωνικό πεδίο αλλά σε προσωπικό επίπεδο. Άλλωστε ο τίτλος το "ξεκαθαρίζει": ΕΤΣΙ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΓΟΥΝΤΣΤΟΚ, λέει, δηλαδή έτσι, ο Έλιοτ της μικρής κωμόπολης κατάφερε και "πήρε" το event, άδραξε την ευκαιρία βλέποντας "μακριά". Κατάφερε να πείσει τους διοργανωτές - τη στιγμή που αλλού είχε απορριφθεί - ότι θα έφερνε εις πέρας τη συναυλία του αιώνα στο πλέον κατάλληλο τόπο. Την κατάλληλη στιγμή. Παρά τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που προέκυψαν ή θα προέκυπταν κυρίως από την αναπάντεχα τεράστια προσέλευση του κόσμου (το "δωρεάν" λάθος της Συνέντευξης Τύπου), ένα εκατομμύριο νέοι και νέες της Αμερικής, χίπιδες και μη, έδωσαν το παρών για τρεις ημέρες που σημάδεψαν την ιστορία της μουσικής - και δη της ροκ. 1969, λοιπόν, 40 χρόνια πριν, και ο Ανγκ Λι με λιτή και σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία, βάζει στο κέντρο της δράσης τους ήρωές του, στο γνώριμο γι΄αυτόν ύφος και πιο απελευθερωμένος, προσδίδει την δική του αισθητική μέσα από τα ίδια δείγματα γραφής που μας είχε δώσει και στο BROKEBACK MOUNTAIN. Οι ήρωες έχουν αδυναμίες, πάθη και φροντίζει να τους μάθουμε με όλες τις πικάντικες πληροφορίες. Σεξ, ναρκωτικά και ροκ'ν'ρολ. Γυμνισμός, LSD, κοινοβιακή αντίληψη.
Ακόμα, ακούγονται μερικά κομμάτια από τη συναυλία, μα το κύριο θέμα της ταινίας δεν είναι αυτή καθ' εαυτή, αλλά τα παρασκήνιά της. Άλλωστε δεν τη βλέπουμε. Οπότε όσοι περιμένουν να δουν σκηνές ροκ από τη συναυλία, καλύτερα να το ξεχάσουν. Γίνεται φόρος τιμής στο γεγονός αλλά σαν 40η επέτειος, φαντάζει "λίγη" και "μικρή" για έναν μύθο. Όσοι την έζησαν είναι αδύνατο να την ξεχάσουν.
Συνοπτικά το φιλμ του Ανγκ Λι εστιάζει στους χαρακτήρες που της έδωσαν ζωή και φωτίζει κάποιες άγνωστες πτυχές από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του πρωταγωνιστή. Υπό την έννοια αυτή, είναι άκρως ενδιαφέρον και διασκεδαστικό. όχι όμως και χορταστικό σαν "επετειακό" θέαμα. Οι καταστάσεις που εξωθούν σε μερικές υπερβολές που ανατρέπουν το κατεστημένο και τα ήθη της εποχής, δημιουργούν με "ελαφρότητα" τα κωμικά στοιχεία και τον πυρήνα τους με φυσικό τρόπο. Με τη χρήση του "κάντε έρωτα, όχι πόλεμο", προκαλεί ψήγματα νοσταλγίας και συγκίνηση από τον αφελή ρομαντισμό και την "τεχνητή" ευδαιμονία της ουτοπικής "επανάστασης των λουλουδιών".
Related Posts
