Μια αστροφυσικός καταφέρνει να πιάσει και να αποκωδικοποιήσει ένα εξωγήινο μήνυμα, που περιέχει προσχέδια για ένα μηχάνημα διαγαλαξιακών ταξιδιών.
Η Επαφή είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που προσεγγίζει το θέμα της εξωγήινης ζωής με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο. Ίσως γιατί βασίζεται στο μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε ο αστροφυσικός Κάρλ Σαγκάν. Η επιστημονική φαντασία αντιμετωπίστηκε στο σινεμά συνήθως με 2 τρόπους είτε ως αλληγορία ( 2001: A Space Odyssey) είτε με γενναίες δόσεις φαντασίας ( Star Wars, E.T.), η Επαφή όμως με την ιστορία μιας γυναίκας αστροφυσικού που ανακαλύπτει ένα κάλεσμα από το υπέρ-πέραν βασίζεται απόλυτα στο ρεαλισμό και εξιστορεί με πειστικά επιστημονικό (ή επιστημονικοφανή) τρόπο πως θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια εξωγήινη επαφή.
Αξιοθαύμαστο το ότι ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης του Χόλιγουντ ρισκάρει έναν τεράστιο ποοϋπολογισμό για να κάνει μια ταινία φιλοσοφικού και πολιτικού στοχασμού και όχι μια θεαματική περιπέτεια δράσης.
Ο Zemeckis, μάστορας στο να κολλάει στις ταινίες του δημοσιογραφικά ντοκουμέντα, στηρίζει ιδανικά το ρεαλιστικό σύμπαν της ταινίας χωρίς να παρασύρεται από τα εφέ τα οποία κάνουν πολύ αραιά την εμφάνισή τους και στόχος τους είναι η αληθοφάνεια και όχι ο οπτικός εντυπωσιασμός. Την ταινία παίρνει στις πλάτες της η Jodie Foster σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της και της συμπαραστέκεται ικανοποιητικά ο νεαρός και ελπιδοφόρος τότε Matthew McConaughey.
Οι 2 τους σχηματίζουν το δίπολο θρησκεία-επιστήμη που αποτελεί και το κέντρο βάρους της ταινίας ανασύροντας ερωτήματα που βασανίζουν το ανθρώπινο γένος εδώ και αιώνες. Σε τι διαφέρει η πίστη της πρωταγωνίστριας στην ύπαρξη εξωγήινης ζωής από την πίστη στο θεό; Μήπως και τα 2 υπάρχουν γιατί πιστεύουμε εμείς ότι υπάρχουν; Είναι η ανακουφιστική μας ψευδαίσθηση για να ξορκίσουμε την μοναξιά;
Η Επαφή αντιμετωπίζει τόσο την πίστη, όσο και την επιστήμη με έναν καθαρά πνευματικό τρόπο. Παρουσιάζει την ανάγκη του ανθρώπου να ξεπεράσει τα όρια του και να εξηγήσει τα μυστήρια του σύμπαντος που προφανώς δεν δημιουργήθηκε για να το κατανοήσει ο ίδιος. Ίσως αυτή η ανάγκη είναι μια διαρκής αναζήτηση αποδείξεων της πίστης του ότι δεν είναι μόνος, ότι υπάρχει κάτι που περιμένει να το ανακαλύψει. Η πρωταγωνίστρια λίγο πριν το τέλος λέει «θα ήταν τεράστια σπάταλη χώρου αν ήμασταν μόνοι μας μέσα στο σύμπαν». Αυτή η φράση περικλείει ότι θέλει να πει αυτή η ταινία. Ο θεός, η θρησκεία, η εξωγήινη ζωή υπάρχουν γιατί τα χρειαζόμαστε. Είναι δημιουργήματα της ανάγκης μας να κοιτάμε τον ουρανό και να νιώθουμε λιγότερο μικροί, λιγότερο ασήμαντοι και λιγότερο μόνοι.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
[
LINK-1]
[
LINK-2]
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ-ΚΡΙΤΙΚΗ
Αν και δεν το συνηθίζω να έχω να πω καλή κουβέντα για επιστημονικής φαντασίας ταινίες που ασχολούνται με το διάστημα και τη ζωή σε άλλους πλανήτες, λέω να πρωτοτυπήσω και να το παίξω καλή, κάνοντας αναφορά σε μια τέτοια ταινία που πραγματικά θεωρώ ότι ξεχωρίζει μέσα στον σωρό. Αυτή η ταινία είναι "Η Επαφή" μέσω της οποίας ο Zemeckis μου απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι μπορεί να ψυχαγωγήσει το κοινό.
"Η Επαφή" αν και δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό, είναι μια απ`τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έχω δει ποτέ. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι προσεγγίζει το θέμα της εξωγήινης ζωής με τον πλέον σοβαρό και ρεαλιστικό τρόπο καθώς είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του αστροφυσικού Carl Sagan. Ξεχάστε λοιπόν τα πράσινα ανθρωπάκια με τα τρία μάτια και τις κεραίες, ξεχάστε τα τερατόμορφα πλάσματα με υψηλό δείκτη ευφυΐας που είναι λυσσασμένα να γευτούν ανθρώπινη σάρκα και να καταλάβουν τον πλανήτη μας.
Ο Zemeckis δεν προσπάθησε να δημιουργήσει άλλη μια ταινία η οποία θ`αποδείκνυε ότι ναι μεν υπάρχουν εξωγήινοι, αλλά είναι απρόσιτοι και θέλουν το κακό του πλανήτη μας. Μέσα από μια πιο επιστημονική ματιά προσπαθεί και καταφέρνει ν`αποδώσει ρεαλιστικά, όλα εκείνα τα επιστημονικά μέσα και τους τρόπους μέσω των οποίων θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια εξωγήινη επαφή. Αυτό δεν σημαίνει πως τα οπτικά εφέ απουσιάζουν, αλλά μας δίνεται η εντύπωση ότι χρησιμοποιούνται όσο το δυνατόν λιγότερο και μόνο εκεί που είναι απαραίτητα καθώς, θέλει να εντυπωσιάσει τον θεατή παραθέτοντάς του ρεαλιστικά δημοσιογραφικά κι επιστημονικά ντοκουμέντα και όχι εντυπωσιακές εικόνες.
Ένα από τα σημεία εκείνα γύρω απ`τα οποία περιστρέφεται έντονα η ταινία είναι η διαφορά και η ομοιότητα μεταξύ θρησκείας και επιστήμης. Άραγε το ένα μπορεί να υπάρξει χωρίς την αμφισβήτηση του άλλου, μήπως τελικά αυτά τα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα στοιχεία συνδέονται με κάποιον τρόπο πολύ πιο ισχυρό και μεγαλοπρεπή απ`όσο ίσως να πιστεύουμε; Μήπως τελικά απλά υπάρχουν επειδή έχουμε την ανάγκη να ερμηνεύουμε το κάθε τι γύρω μας, επειδή έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι ότι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας;
Η Jodie Foster σ`έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της, ίσως και τελευταίους να μπορούσαμε να πούμε. Παίρνει όσον αφορά τον ερμηνευτικό τομέα όλη την ταινία στις πλάτες της αποδίδοντας με κάθε ίνα του κορμιού της τον άνθρωπο εκείνο που θέλει να μάθει αλλά ταυτόχρονα φοβάται, τον άνθρωπο εκείνο που μπορεί να πιστεύει αλλά ταυτόχρονα ν`αμφιβάλλει.
Αν ακόμα αναρωτιέστε για το αν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες πέραν του δικού μας, τότε αυτή η ταινία θα σταθεί ικανή να εξαλείψει κάθε πιθανή ένστασή σας και θα σας βάλει στη διαδικασία του να φιλοσοφήσετε γύρω απ`το θέμα. Ίσως να μην είμαστε μόνοι γιατί τότε τόσος χώρος στο σύμπαν να πήγαινε χαμένος, ίσως πάλι να μην είμαστε μόνοι γιατί έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε έτσι. Ποιος ξέρει…
