Τίποτα Δεν Τελειώνει Κύριε Κόλινς
Ο Ντάνι Κόλινς είναι ένας 65άρης, παραδομένος στις καταχρήσεις, τη ρουτίνα και τις αρπαχτές ροκ σταρ. Όταν φτάνει στα χέρια του ένα γράμμα που του είχε γράψει πριν από δεκαετίες ο Τζον Λένον, εμπνεόμενος από το αγνό ταλέντο του, ο Κόλινς αποφασίζει να κόψει τα ναρκωτικά, να ξαναβρεί τον αποξενωμένο γιο του και να αναζητήσει την παλιά έμπνευσή του.
Όπως κι ο ήρωάς του, ο Αλ Πατσίνο ξαναβρίσκει το χαμένο ερμηνευτικό τέμπο του σε μια άνιση, ευρηματική όταν είναι αστεία και σχηματική όταν σοβαρεύει δραμεντί, βασισμένη σε πραγματικό γεγονός – ένα γράμμα του Τζον Λένον που έφτασε στα χέρια του τραγουδιστή Στιβ Τίλστον το 2005.
TRAILER:
>>>ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
[
LINK-1] - [
LINK-2] - [
LINK-3] - [
LINK-4] - [
LINK-5] - [
LINK-6] - [
LINK-7] [
LINK-8] - [
LINK-9]
ΚΡΙΤΙΚΗ:
[από: clickatlife.gr]
Μια καλή μουσική ταινία, πόσο μάλλον μια που αφορά σε έναν φανταστικό χαρακτήρα και δεν έχει να κάνει με την αφήγηση της ζωής του και της ανόδου του προς την αναγνώριση, οφείλει να διατηρεί ένα ενδιαφέρον στο θεατή, το οποίο προκύπτει από τον ίδιο το βίο του πρωταγωνιστικού προσώπου και της σχέσης του με τη μουσική.
Στο Τίποτα Δεν Τελειώνει Κύριε Κόλινς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, καθώς η μουσική, αν και παρούσα, περνά σε ένα δεύτερο επίπεδο σε σχέση με την ίδια την ιστορία του πρωταγωνιστή και των γεγονότων που τον οδήγησαν στην αναθεώρηση της ζωής του και στην προσπάθειά του για επάνοδο.
Κοινώς, δεν είναι μια μουσική ταινία, τουλάχιστον όχι αμιγώς, καθώς πρόκειται περισσότερο για ένα προσωπικό ζήτημα ενός ανθρώπου που έτυχε να είναι και μουσικός. Μια ιστορία ειπωμένη με χιούμορ μέχρι ένα σημείο και μετρημένη (αν και προβλέψιμη) αφήγηση κοινωνικοδραματικού περιεχομένου όταν σοβαρεύει. Και σίγουρα, μπορεί όταν σοβαρεύει να μην καταλήγει κάπου βαθιά ή να ακολουθεί την πεπατημένη οδό σε υπερβολικό βαθμό, μα τουλάχιστον δεν το κάνει με εντελώς εκφυλισμένο τρόπο.
Έχει καλή καρδιά, μπορεί να είναι αφελής και να προσπαθεί να φανεί αρκετά ρεαλιστική, παρά το παραμύθι που διηγείται (γιατί αν το απογυμνώσουμε κάπως από τα πιο ενήλικα στοιχεία του περί τέτοιου πρόκειται), μα τουλάχιστον θέλει να πιστέψει στην ανακάλυψη της πραγματικής ουσίας της ζωής.
Και περνάμε στην κύρια ατραξιόν αυτής της παράστασης: τον Al Pacino, έναν από τους αναντίρρητους γίγαντες του κινηματογραφικού γίγνεσθαι ο οποίος έχει ήδη καθιερώσει το μύθο του και δε χρειάζεται να αποδείξει και τίποτα. Τα τελευταία χρόνια έχει συμμετάσχει τόσο σε καλές όσο και σε κακές ταινίες, με έμφαση μάλλον στις δεύτερες. Ωστόσο, πέρα από ξεκάθαρο δέλεαρ, ο Pacino στη συγκεκριμένη ταινία αποτελεί και το μεγαλύτερο προσόν της, απογειώνοντάς την σε ικανοποιητικά ύψη με την ερμηνεία του. Δεν είναι, όμως, μόνος του στη συγκεκριμένη ταινία, καθώς και σύσσωμο το υποστηρικτικό καστ τον συνοδεύει με ταιριαστό τρόπο και κάνει ακόμα και τις «καθοδικές» στιγμές του σεναρίου να μη φαίνονται τόσο ενοχλητικές στο μάτι.
Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία που πρωταγωνίστησε ο Pacino τα τελευταία χρόνια (να ένα καλό θέμα προς συζήτηση), μα αποτελεί σίγουρα μια από τις καλύτερες στιγμές του μέσα σε αυτήν και την προηγούμενη δεκαετία και μόνο γι’ αυτό αξίζει να ειδωθεί. Και ως μια απλή κατά βάση ταινία η οποία, μέχρι ενός σημείου επιτυγχάνει το σκοπό της και κάνει 106 λεπτά να περνάνε ευχάριστα.
