Το Whiplash αφηγείται την ιστορία του 19χρόνου Άντριου που φιλοδοξεί να γίνει ο καλύτερος τζαζ ντράμερ της γενιάς του. Όμως ο ανταγωνισμός είναι σκληρός στο ωδείο του Μανχάταν. Ο Άντριου ξεπερνά τα εμπόδια, με την καθοδήγηση ενός σκληρού, αλλά ταλαντούχου δασκάλου.
ΤRAILER:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
[
LINK-1] [
LINK-2] [
LINK-3] [
LINK-4] [
LINK-5]
ΚΡΙΤΙΚΗ
[από: cineramen.gr]
Έχοντας μεγάλο hype από την Αμερική και χαρακτηριζόμενο ως μια από τις τεράστιες εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων, σε μια ταινία που ξεκίνησε ως ταινία μικρού μήκους και κατέληξε ως ένα από τα φαβορί για Όσκαρ. Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως.
To Whiplash είναι από εκείνες τις ταινίες που κυριαρχεί η απλότητα και οι χαρακτήρες μέσα από καταστάσεις φαντάζουν τόσο προσιτοί ώστε να κάνουν τον θεατή να ταυτιστεί μαζί τους. Βοηθάει φυσικά και το ωραία δομημένο στόρι, το οποίο μπορεί να δείχνει υπερβολικά απλοϊκό, κάτι το οποίο όχι μόνο δεν είναι αλλά παράλληλα αποδίδει έξοχα.
Το βασικό πλεονέκτημα της ταινίας είναι οι χαρακτήρες και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Εκεί δείχνει μεγαλύτερη σημασία ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Damien Chazelle χειρίζεται το υλικό του με δεξιοτεχνία και από το πρώτο του πλάνο μας εισάγει στην φιλοσοφία της ταινίας. Όσο προχωράει δε και τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται εκρηκτικά, κάθε σκηνή μοιάζει καλύτερη από την προηγούμενη, ενώ οι (ούτως ή άλλως εκπληκτικές) ερμηνείες των ηθοποιών απογειώνονται την πιο κατάλληλη στιγμή.
Όπως έχει τονιστεί τον τελευταίο καιρό είναι πολύ σημαντικό για μια ταινία να έχει σκηνοθέτη με όραμα. Ο Damien Chazelle, στον οποίο σίγουρα πιστώνεται τεράστιο μέρος της επιτυχίας του Whiplash δεν επιχείρησε να κάνει κάτι εντυπωσιακό ή εφετζίδικο και αυτή είναι η μαγκιά του. Χειρίζεται πανέξυπνα τα (όποια) κλισέ του θέματος του και όχι μόνο δεν κάνει την ταινία κουραστική, αλλά της δίνει έναν απίθανο ρυθμό και το κυριότερο; Συναίσθημα!
Ενώ πολύ εύκολα σε τέτοια θεματολογία μπορεί να… ξεφεύγει το πράγμα ο σκηνοθέτης του Whiplash καταφέρνει να σε κρατήσει από το πρώτο του μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Να το θυμηθείτε, όχι μόνο η ταινία αλλά και η τελευταία σκηνή θα μείνει κλασική. Συν τοις άλλοις, η ένταση και η τριβή μεταξύ των δυο χαρακτήρων αποτυπώνεται όσο γλαφυρά χρειάζεται χάρις στην μαεστρική σκηνοθεσία του Chazelle ο οποίος αφήνει τους δυο πρωταγωνιστές να λάμψουν και όπου χρειάζεται, βάζει και τις δικές του πινελιές.
Related Posts
