28 DAYS LATER KAI 28 WEEKS LATER
Είδος Ταινίας: Τρόμου, Επιστημονικής Φαντασίας, Θρίλερ
28 Days later:
Ξυπνώντας από κώμα, ένας νεαρός ανακαλύπτει ένα σχεδόν έρημο Λονδίνο, εξαιτίας ενός επικίνδυνου μεταδοτικού ιού που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε κτήνος με δολοφονικές διαθέσεις. Με μια μικρή ομάδα επιζώντων προσπαθεί να βρει μια ασφαλή νησίδα, για να ξεκινήσει ξανά η πορεία της ανθρωπότητας. Μια σύγχρονη ταινία τρόμου επηρρεασμένη από τη "Νύχτα των ζωντανών νεκρών".
Γυρίστηκε σε ψηφιακό βίντεο στα πρότυπα της σχολής του "Δόγματος".
ΚΟΒΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΕΙΡΑΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΥΛΙΣΤΑ ΝΤΑΝΙ ΜΠΟΪΛ ("TRAINSPOTTING") ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ "ΔΟΓΜΑ" ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΛΑΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΟΜΟΥ.
TRAILER
28 Weeks later:
Μια ομάδα ακτιβιστών οικολόγων απελευθερώνει από ένα ερευνητικό εργαστήριο πειραματόζωα - φορείς ενός επικίνδυνου ιού. Καμιά ένδειξη θεραπείας και αποτέλεσμα: μέσα σε 28 ημέρες έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη Βρετανία μετατρέποντάς τη σε έρημο τοπίο.
Μια ομάδα επιζώντων προσπαθεί να επιβιώσει αγνοώντας ότι οι επιθέσεις των μολυσμένων ατόμων από τον ιό δεν είναι το μόνο πρόβλημα που θα έχουν να αντιμετωπίσουν...
Λιγότερο τρομακτικό από το «28 Μέρες Μετά», αρκετά αδύναμο σεναριακά, αλλά με ένα Λονδίνο αριστοτεχνικά κινηματογραφημένο. Το ενδιαφέρον, πάντως, εξαντλείται πολύ γρήγορα.
TRAILER
>>> ΔΕΙΤΕ ΤA:
28 days later (2002) ή
ΕΔΩ
28 weeks later (2007) ή
ΕΔΩ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ:
28 DAYS LATER:
Ανοίγεις τα μάτια. Βρίσκεσαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι. Γυμνός. Κοιτάζεις γύρω το άδειο δωμάτιο του νοσοκομείου. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί. Βγάζεις τα σωληνάκια από το χέρι. Διστακτικά διασχίζεις τους έρημους διαδρόμους του κτιρίου. Η φωνή σου αντηχεί στο εγκαταλελειμμένο μέρος. Καμιά απάντηση. Οι δρόμοι της πόλης είναι άδειοι. Νομίζεις ότι είσαι μόνος, ώσπου να δεχτείς την πρώτη επίθεση από μια ομάδα μολυσμένων ανθρώπων. 28 μέρες αργότερα από τι στιγμή που έκλεισες τα μάτια σου βρίσκεσαι σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο.
Ο Danny Boyle μετά από το απερίγραπτο The Beach επιστρέφει στον «ίσιο δρόμο» με ένα αγωνιώδες θρίλερ. Η ιδέα ενός μολυσματικού ιού που μεταδίδεται με το αίμα και προκαλεί βίαιες εκκρίσεις οργής στον άνθρωπο δεν μοιάζει και τόσο απίθανη. Όπως μάλιστα αναφέρει και ο σεναριογράφος της ταινίας, Alex Garland, αρχική έμπνευση για την ιστορία υπήρξε ο θανατηφόρος ιός embola στην Αφρική. Η ταινία εξετάζει τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο οι χαρακτήρες αντιδρούν σε καταστάσεις ανάγκης και παράλληλα μέχρι ποιο σημείο είναι διατεθειμένοι να φτάσουν προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Ο δημιουργός του Trainspotting κινηματογραφεί με δεξιοτεχνία την ιστορία χωρίς παράλληλα να κρύβει τις επιρροές του από τις ταινίες του George Romero, κυρίως στον τρόπο με τον οποίο κινούνται οι φορείς του ιού. Οι γραφικές σκηνές βίας, η σκουρόχρωμη φωτογραφία και η ευκαιριακή χρήση της «κάμερας στο χέρι» δημιουργούν ένα συνεχές αίσθημα καταδίωξης, ένα κλίμα απελπισίας και φόβου. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό και σε αυτό βοηθά σημαντικά η επιτυχημένη επιλογή των πρωταγωνιστών, χωρίς να είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό.
28 WEEKS LATER:
Ανθρωποι λουφάζουν σε σπίτια-καταφύγια. Το τρεμάμενο φως των κεριών παραπέμπει σε εποχές δύο και τρεις αιώνες πριν. Η Βρετανία έχει προ πολλού καταρρεύσει χάρη στην πανδημία που μετέτρεψε την πλειοψηφία των πολιτών σε λυσσασμένα για ανθρώπινη σάρκα όρνια. Η στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ όμως και οι fellow Americans έχουν επανακτήσει σταδιακά τον έλεγχο του μεγάλου νησιού μιας και έχουν περάσει μήνες από τότε που ο τελευταίος μολυσμένος πέθανε από ασιτία. Έτσι οι 'ειρηνευτικές δυνάμεις' ακολουθώντας βήματα πρωτοκόλλου εγγυώνται για το σταδιακό επαναπατρισμό των λίγων υγιών Βρετανών. Ένας πατέρας (Robert Carlyle) και τα δύο παιδιά του ξανασμίγουν στην προστατευμένη ζώνη-1 του υπό ανοικοδόμηση Λονδίνου. Εκείνα όμως εισβάλλουν κρυφά στο μη ασφαλές τμήμα της πόλης και βρίσκουν τη θεωρούμενη νεκρή μητέρα τους. Στις ιατρικές εξετάσεις όμως προκύπτει πως η γυναίκα είναι φορέας του ιού και ο εφιάλτης ξαναρχίζει.
Από μία οπτική, η οποία δε μπορεί να λησμονηθεί, το sequel του απροσδόκητα δυνατού «28 Days Later» προέκυψε και από το ενδεχόμενο της εμπορικής εκμετάλλευσης του πρώτου. Ο Danny Boyle αφήνει όμως την σκηνοθετική καρέκλα παραμένοντας στο project μονάχα με την ιδιότητα του παραγωγού. Ο 40χρονος Ισπανός 'διάδοχός' του, Juan Carlos Fresnadillo, έχει στο ενεργητικό του με θετικό πρόσημο το προ εξαετίας «Intacto» όμως η εμπλοκή του σε έναν τίτλο που έχει οριοθετηθεί από μία έντονη σκηνοθετική έκφραση αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες. Τουλάχιστον μέχρι το τέλος της πρώτης σεκάνς...
Μετά το πέρας αυτής και αφού καταφέρεις να ηρεμήσεις από μία τρελή καταδίωξη υπό τους ήχους του 'Don Abandons Alice' (πρόκειται για παραλλαγή του άφθαστου 'In The House - In A Heartbeat', δια χειρός John Murphy που και εδώ κεντάει) πετάς στην άκρη κάθε υπό σκέψη ένσταση και βολεύεσαι καλύτερα στο κάθισμά σου γιατί πιθανότατα μόλις κατάλαβες πως θα είναι λάθος ασυγχώρητο αν χαθεί έστω κι ένα καρέ.
Αυτό που φωνάζει όσο περνά η ώρα είναι το ταλέντο του Fresnadillo, που χωρίς να αναιρεί το 'δόγμα-Boyle' γυρίζει σίγουρος για τον εαυτό του μία πολιτική ταινία που αποδίδει τις υψηλότερες των τιμών στα 'zombie movies' (ή έστω zombie-like, για όσους αρνούνται να χαρακτηρίσουν νεκροζώντανους τους μολυσμένους του '28 Εβδομάδες Αργότερα'). Φυσικά, μιλώντας για πολιτική ταινία δεν προτίθεμαι να αναιρέσω τον horror χαρακτήρα της, ούτε πολύ περισσότερο την ντελιριακή δράση που όταν βρίσκεται σε έξαρση σε σφυροκοπά ανελέητα ενώ ζητάς διψασμένα κι άλλο. Ταυτόχρονα όμως εξακοντίζονται από οθόνης κεραυνοί πολιτικής κατακραυγής.
Οι...'ειρηνευτικές δυνάμεις', οι 'code red' μαζικής καταστροφής, το απόλυτα ειρωνικό της αμερικανικής κατοχής σε βρετανικό έδαφος και βεβαίως η τελική σεκάνς - με έμφαση στον τόπο όπου καταλήγει η πλοκή - είναι βέλη δηλητηριώδη που καταμαρτυρούν ένα δριμύ πολιτικό κατηγορώ. Η τροφή όμως δεν παρέχεται μονάχα για σκέψη, αφού το «28 Weeks Later» διεγείρει ακραία την απόλαυση μέσα από μία ξέφρενη οπτικοακουστική οδό.
Στο σύνολό τους οι ηθοποιοί κερδίζουν το στοίχημα του να μη χαθούν μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς της ταινίας. Η Rose Byrne συγκεκριμένα, επιβεβαιώνει την ανοδική τροχιά της μετά τα πρόσφατα «Sunshine» και «The Dead Girl» ενώ αναμένουμε πώς θα αναμετρηθεί με ρόλους που δε θα είναι συμβατοί με το υπέροχα μελαγχολικό της πρόσωπο.
Να λοιπόν που η θεματολογία των zombies όχι μόνο δεν εξαντλείται αλλά αποδεικνύει κάθε φορά (ακόμα και μέσα από την παρωδία του «Shawn Of The Dead») πόσο επίκαιρη είναι. Το τελευταίο δείγμα της μάλιστα δίνει εξαιρετική πάσα για κάποια δεύτερη συνέχεια που πλέον μοιάζει επιβεβλημένη. Εν τέλει, βγαίνοντας απ' την αίθουσα στέκεσαι με την ικανοποίηση ενός μανιακού. Φαίνεται πως ο ιός έχει μπει πλέον στο αίμα σου. Ποιους άραγε σκέφτεσαι να φας;
