O Theodore Twombly (Joaquin Phoenix) είναι ένας μοναχικός συγγραφέας που ζει στο Los Angeles, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Βασανισμένος μετά το χωρισμό του βρίσκει ενδιαφέρον σε ένα νέο λειτουργικό σύστημα τεχνητής νοημοσύνης. Οι κατασκευαστές του υπόσχονται άλλωστε πως αυτό το νέο προϊόν θα ξετυλίγει μια εντελώς διαφορετική προσωπικότητα ανάλογα με τον εκάστοτε αγοραστή. Κάπως έτσι ο Theodore "συναντά" τη Samantha (με τη φωνή της Scarlett Johansson), μια ψηφιακή προσωπικότητα με ευαισθησία και χιούμορ. Η σχέση τους θα γίνει ολοένα και πιο στενή δημιουργώντας απρόβλεπτες καταστάσεις.
Με τον πλέον πρωτότυπο σεναριακά και σικάτο σκηνοθετικά τρόπο ο Σπάικ Τζόνζι («Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», «Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων») αναρωτιέται μελαγχολικά πάνω στις έννοιες της αγάπης, του πάθους και της πίστης στον 21ο αιώνα. Εύκολες οι τελικές απαντήσεις, υποβλητική, όμως, η αποξενωμένη εικόνα του Λος Άντζελες του αύριο και αξέχαστη η εκφραστική… φωνή της Σκάρλετ Γιόχανσον. Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα σεναρίου.
Κατηγορία: Δράσης, Δράμα, Κωμωδία, Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθεσία: Spike Jonze
Σενάριο: Spike Jonze
Ηθοποιοί: Joaquin Phoenix, Amy Adams, Scarlett Johansson, Chris Pratt, Rooney Mara
Διάρκεια: 2:05:50
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
Streamcloud
Vidto
ΚΡΙΤΙΚΗ
Αρκετοί είναι εκείνοι που θα έρθουν να σου πουν, ότι το «Her» μιλά για τους κινδύνους της εξάρτησης από την τεχνολογία, για την αποξένωση, στην οποία συνδράμει η ιντερνετική επικοινωνία. Η αλήθεια είναι πως η ανθρώπινη επικοινωνία πάντα ήταν και πάντα θα είναι δύσκολη. Για κάποιους, λόγω ενδιάθετης συστολής, είναι ακόμα πιο δύσκολη. Η ανάπτυξη της πληροφορικής, για εκείνους που διαθέτουν το χάρισμα της κοινωνικότητας, διευκολύνει την περαιτέρω ανάπτυξη αυτού του χαρίσματος τους και την διεύρυνση του κύκλου τους. Για αυτούς όμως που δεν το διαθέτουν, είναι βάλσαμο, ένα εργαλείο μέσω του οποίου μπορούν να ανοιχτούν, ένα μεταβατικό στάδιο προς την φυσική επικοινωνία. Φυσικά οι "απ'έξω" δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό τον τρόπο επικοινωνίας. Ενδεχομένως και να τον χλευάζουν.
Κάπως έτσι δεν γίνεται και με τους έρωτες; Εκεί που ο περίγυρος μπορεί να βλέπει σκοτάδι, ο ερωτευμένος βλέπει φως. Ο "νηφάλιος" παρατηρητής αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να είσαι με εκείνη, εσύ αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να μην είσαι με εκείνη. Όχι, ο Spike Jonze δεν περιγράφει μια δυστοπική κοινωνία, όπου οι "τεχνητοί" υπολογιστές έχουν αντικαταστήσει τα "πραγματικά" συναισθήματα. Περιγράφει μια κοινωνία που εξελίσσεται, όπου η καθημερινότητα, ο τρόπος επικοινωνίας, τα κοινωνικά ήθη αλλάζουν. Εκείνο όμως που μένει αναλλοίωτο, η μόνη σταθερά σε ένα περιβάλλον διαρκώς μεταβαλλόμενο είναι, λέει, η ανάγκη του ανθρώπου για έρωτα. Για την κάψα της γέννησης του, για την ηδονή της φούντωσης του, για εκείνη την διαφωτιστική γαλήνη της κορύφωσης του, για την ψυχοφθόρα αγωνία της επικείμενης φθοράς του, για τον αβάσταχτο πόνο του τελειώματος του, για την γλυκόπικρη - και τόσο εποικοδομητική- μελαγχολία της ανάμνησης του. Και για την αναζωογονητική προσμονή του επόμενου.
Πρόκειται στα αλήθεια για μια αθεράπευτα ρομαντική ταινία, μια κινηματογραφική μελωδία που τραγουδά τον έρωτα και όμοια της δύσκολα θα απαντήσεις. Μακάρι κι εκείνοι που βλέπουν σ' αυτή (μόνο) μια σκεπτικιστική, τεχνο-φοβική αλληγορία, κάποτε να το καταλάβουν.
