Βρισκόμαστε στο εγγύς μέλλον και παρακολουθούμε την καθημερινότητα του Sam Bell (ο Sam Rockwell, σ' ένα συγκλονιστικό one man show), ενός αστροναύτη-εργάτη που επί 3 χρόνια δουλεύει σ' ένα διαστημικό σταθμό στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Αποστολή του είναι η εξόρυξη Ηλίου-3, του στοιχείου που αποτελεί πλέον τη βασική πηγή ενέργειας της Γης, για λογαριασμό της πολυεθνικής εταιρίας Lunar. Ζώντας ολομόναχος στο σταθμό και με μοναδική του παρέα τη φωνή του Gerty (η εκφραστικότατη φωνή του Kevin Spacey), του κεντρικού υπολογιστή-ρομπότ του συστήματος, η ζωή του είναι μονότονη και επαναλαμβανόμενη. Το μόνο που τον κρατά σε εγρήγορση είναι η σκέψη ότι το συμβόλαιό του με τη Lunar πλησιάζει στο τέλος του κι επιτέλους θα επιστρέψει στη Γη, όπου τον περιμένουν η γυναίκα και η κόρη του. Λίγες εβδομάδες όμως πριν από την πολυπόθητη επιστροφή του, εμφανίζει ξαφνικά περίεργα συμπτώματα: πονοκέφαλοι, ζαλάδες, έλλειψη συγκέντρωσης και παραισθήσεις, τον οδηγούν σε ένα παραλίγο θανατηφόρο ατύχημα. Επιστρέφοντας στη βάση με μυστηριώδη τρόπο, συνέρχεται χωρίς συναίσθηση του πώς έφτασε εκεί, και βρίσκει κάποιον να τον περιμένει -κι είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να φανταστεί...
INFO: Διαστημική περιπέτεια χαμηλών τόνων, με φιλοσοφική διάθεση και άρωμα ταινιών επιστημονικής φαντασίας του παλιού καλού καιρού. Σκηνοθετικό ντεμπούτο-έκπληξη από τον γιο του Ντέιβιντ Μπάουι, ο οποίος κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας.
Γυρίστηκε μέσα σε 33 ημέρες και μέσω της μεγάλης απεργίας των σεναριογράφων. Ο σκηνοθέτης δήλωσε πως για αυτό το λόγο είχε τους καλύτερους τεχνικούς που θα μπορούσε να βρει. Τα γυρίσματα που δείχνουν τη Σελήνη έγιναν μέσα σε τρεις μέρες, με τη χρήση μικρών μοντέλων.
Ο πρωτάρης σκηνοθέτης Duncan Jones, χωρίς ίχνος εμπειρίας, με μικρό budget και χωρίς κανένα σχεδόν ψηφιακό εφέ, αποδεικνύει πως τα μόνα που χρειάζονται για να φτιάξεις ένα μικρό αριστούργημα είναι ένας ηθοποιός, ένα σενάριο με βάθος κι έξυπνες σκηνοθετικές επιλογές. Η επιστημονική φαντασία σπάνια αποδεικνύεται -τα τελευταία χρόνια- τόσο ουσιαστική και καίρια όσο στην περίπτωση του «Moon», που εκτός από σασπένς προσφέρει τροφή για σκέψη, χωρίς τους συνήθεις εκτυφλωτικούς αντιπερισπασμούς που συχνά βαραίνουν αυτό το παρεξηγημένο είδος.
Ο άνθρωπος μόνος απέναντι στην σκοτεινή πλευρά του, η ανθρωπότητα αντιμέτωπη με τις λανθασμένες επιλογές της. Η ελεύθερη βούληση κι η δυνατότητα επιλογής σ' έναν κόσμο προγραμματισμένο να δρα με γνώμονα την απληστία και την έλλειψη ανθρωπιάς -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένα διαστημικό ταξίδι ενδοσκόπησης στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης αλλά και της ανθρώπινης ψυχής, που, καθόλου αναπάντεχα, γοήτευσε ήδη το αθηναϊκό κοινό και κέρδισε το μεγάλο βραβείο των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας.
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ: streamcloud
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ
Όταν ακούμε sci-fi και βλέπουμε ένα υπεραισιόδοξο trend μας πιάνει ένα τρέμουλο τα τελευταία χρόνια. Όχι γιατί έχουμε θέμα με το είδος του sci-fi, άλλωστε ο κινηματογράφος είναι ένας, τα είδη είναι απλά εργαλεία για την εξερεύνηση του. Το τρέμουλο προκύπτει διότι τα τελευταία χρόνια το sci-fi genre έχει αυτοπεριοριστεί για ένα teenage κοινό. Καρπώνεται το έδαφος της ασύδοτης θεματικής (όχι δημιουργικής) ελευθερίας και παράγει μια σωρεία ασυνάρτητων μπουρδών! Με το Moon, αν και το διαστημικό επίπεδο προσφέρει άπλετο χώρο για χαοτικές μπουρδολογίες, τα πράγματα είναι για καλή μας τύχη πολύ καλύτερα!
Σε αντίθεση με την υπερφορτωμένη τάση του σύγχρονου sci-fi, o Duncan Jones σκηνοθετεί σε ένα extremely minimal περιβάλλον, απ` την παραγωγή που είναι εξαιρετικά μικρή, ως και το cast. Όλη η ταινία είναι παράσταση για έναν ρόλο, και αυτόν τον υποδύεται έξοχα ο Sam Rockwell, υποδυόμενος έναν αστροναύτη που εργάζεται, με τριετή σύμβαση, σε έναν διαστημικό σταθμό στο φεγγάρι, με μόνη συντροφιά ένα ρομπότ, τον GERTY, του οποίου τα φωνητικά έχει αναλάβει ο Kevin Spacey. Η μονότονη καθημερινότητα-ρουτίνα του Sam Rockwell διαταράσσεται από ένα ατύχημα. Μετά το πέρας αυτού, θα μοιραστεί τη διαστημική του "σουίτα" με ένα ομοίωμα. Ομοίωμα μορφολογικό, ψυχολογικό και οντολογικό! Και από κοινού, οι δύο Sam Rockwell, καλούνται να λύσουν το μυστήριο της διπλής ύπαρξης τους. Τέλος, να μην παραλείψουμε ότι τη μουσική επιμελείται ο Clint Mansell!
Το Moon είναι μια ταινία που αναμένεται να συναρπάσει, με την αγνότητα και την καθαρότητα της. Ωστόσο, αν η υστερική παραφωνία του κλεισίματος απουσίαζε, θα ήταν ακόμα καλύτερα!
Η συνέχεια του κειμένου περιέχει spoilers! Ω, σύγχρονε άνθρωπε πόσο σε λυπάμαι! Μα πως τολμώ και σε αποκαλώ άνθρωπο. Είσαι μόνο ένας ανθρωπόμορφος κλώνος. Μορφολογικά μπορεί να `χεις ταυτότητα δική σου, αν αυτό σε κάνει να εφησυχάζεις. Ναι, διαφέρεις ως προς τη στρώση του παχουλού δέρματος, γιατί το καλούπι της κλωνοποίησης δεν ήταν άνθρωπος. Είσαι κλώνος μιας ιδέας. Όλες αυτές τις αντιδράσεις και τα ερεθίσματα που λογαριάζεις δικά σου δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας έκφυλης και σκοτεινής σποράς. Και όλες οι μνήμες σου δημιουργήθηκαν μέσα στα πλαίσια της συλλογικής και κοινωνικής ζωής σου.
Μέσα, πιο μέσα δε γίνεται, στο πεδίο της κλωνοποίησης σου. Λειτουργείς, δρας και πράττεις μέσα στο ενιαίο οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό σύστημα. Κάθε μέρα σου φορτώνονται μοσχεύματα νέων αναμνήσεων. Σε πάνε όπου θέλουν. Μα εσύ νομίζεις πως κρατάς τα νήματα. Και έτσι νομίζεις πως αποκτάς τη ζωή σου. Έτσι ψεύδεσαι. Και έτσι αγκαλιάζεις την κλωνοποιημένη ύπαρξη σου, αυτεπιβάλλοντας την σαν δική σου. Αυτή η λατρεία σου να αυθυποβάλλεσαι είναι και ο μηχανισμός της κλωνοποίησης σου.
Ω, άνθρωπε τρέμω για τη στιγμή της κρίσης. Όχι δε μιλάω για κάποια βιβλική στιγμή. Μόνο για κείνη της συνειδητοποίησης της κλονωποιημένης ύπαρξης σου. Τότε που θα αντιληφθείς την πραγματική φύση όλων των εμφυτευμάτων που λογάριαζες για δικά σου. Τότε που θα νιώσεις πως ο κόσμος, ο δικός σου κόσμος, σε αναπαρήγαγε με εξονυχιστική ακρίβεια. Τότε που θα καταλάβεις πως είσαι μόνο ένα εξάρτημα από τη μηχανή του. Τότε που θα διαπιστώσεις πως τα όνειρα σου για φεγγαρένιες απογειώσεις δεν είναι παρά η υλική επίστρωση της κούφιας και μεθοδικά κατασκευασμένης ύπαρξης σου. Εύχομαι τότε να μη λυγίσεις...
