Νεανική κωμωδία με ήρωες μια ομάδα νεαρών που ακούει στο περίεργο όνομα Νερτζ. Καθώς είναι πρωτάρηδες στο σεξ, όλοι τους κοροιδεύουν, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουν να πάρουν εκδίκηση με το δικό τους χαριτωμένο τρόπο...
Σσκηνοθεσία Τζεφ Κάνιου, με τους: Ρόμπερτ Καραντάιν, Μπέρνι Κέισι, Άντονι Έντουαρντς
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ.
Κριτική της ταινίας
«I just wanted to say that I`m a nerd, and I am here tonight to stand up for the rights of other nerds»
Ίσως φανεί περίεργο και εκτός θέσης αλλά το μοναδικό όνομα που μου έρχεται στο μυαλό μιλώντας για την Eκδίκηση των Nerds είναι ο…Arthur Miller. Nαι, ο γνωστός βραβευμένος με Pulitzer Arthur Miller, συγγραφέας του Death of a Salesman και ένα από τα πιο γνωστά Nerd που κατάφεραν να πάρουν την εκδίκηση τους… η οποία φυσικά είχε τη μορφή της Marilyn Monroe. Σκεφθείτε το, τι άλλο ήταν αυτός ο γάμος παρά η επιβράβευση ενός Nerd με έπαθλο μια bimbo και bonus το γεγονός πως πριν από αυτόν η κυρία προερχόταν από τον σύντομο γάμο με μια από τις διασημότερες αθλητικές προσωπικότητες; Νους εναντίον σώματος, στυλός εναντίον ρόπαλου, έτσι συνοψίζεται η πανάρχαια μάχη μεταξύ των Nerd και...εεε…όλων των υπόλοιπων. Έχει αρκετό ενδιαφέρον το σχετικό με τα Nerds άρθρο που φιλοξενεί η Wikipedia γι’ αυτό και θα σας προτείνουμε να το διαβάσετε. Φυσικά ίσως να αποκομίζατε πιο πολλά διαβάζοντας, στην ίδια πάντα online εγκυκλοπαίδεια, για τον Αrthur Miller αλλά η στήλη δεν θέλει να δηλητηριάσει τους αναγνώστες της με γνώση- ως γνωστόν πολύ πιο επικίνδυνη ακόμα και από το Πολώνιο.
Ξημερώνει μια μεγάλη μέρα στη ζωή του Louis Skolnick (Robert Carradine) και του καλύτερού του φίλου Gilbert Lowell (Anthony Edwards). Είναι η ώρα να αφήσουν τη ζεστή και ασφαλή φωλιά των σπιτιών τους και να περιπλανηθούν στην γοητευτική περιπέτεια του Adams College. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και με τη βοήθεια του μπαμπά Skolnick (James Cromwell) ανασφάλειες και φόβοι δίνουν τη θέση τους στην αισιοδοξία: Τι μπορεί να πάει στραβά για δύο συμπαθέστατους νεαρούς σαν τους ήρωές μας; Eίναι αλήθεια πως το γέλιο του Louis ηχεί σαν τις σάλπιγγες της Ιεριχούς και ο Gilbert κουβαλάει στο τσεπάκι του πουκάμισού του περισσότερους στυλούς από όσους θα βρείτε σε ένα υπερκατάστημα σχολικών ειδών αλλά...αλλά είναι καλά παιδιά και αυτό μετράει.
Είναι όμως και Nerds…κάτι που δεν τους έχει περάσει ποτέ από το μυαλό αλλά φροντίζει να τους το ξεκαθαρίσει ο Ogre (Donald Gibb), ζωώδες μέλος της αμείλικτης αδελφότητας Αlpha Beta που το συγκεκριμένο πρωινό αθλείται πίνοντας μπύρα από ένα αθλητικό τρόπαιο και κρατώντας στο κενό από το μπαλκόνι του έναν άμοιρο nerd: Aντικρύζοντας τους δύο φίλους που αναζητούν το κτίριο των πρωτοετών μεταφέροντας τα υπάρχοντά τους σε ένα μπαούλο που θα χωρούσε όλα τα δουβλόνια του Ισπανικού Treasure Fleet ο Ogre βγάζει την πολεμική του κραυγή (και ίσως τη μοναδική λέξη που ξέρει): Νeeeeeerds!!! Είναι η πρώτη φορά που οι δύο πρωταγωνιστές καταλαβαίνουν πως η εξυπνάδα, η καλοσύνη και οι ικανότητες με τους υπολογιστές μετράνε όσο και η ψήφος της Άλκηστης στα Academy Awards: Μηδέν.
Αποκαρδιωμένοι, βρίσκουν το δωμάτιό τους και παρηγορούνται ελπίζοντας πως δεν είναι μακριά η μέρα που κάποιο θηλυκό θα βρεθεί εκεί (με τη θέλησή του). Έχουν όμως υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο… Σε ένα από τα τρελά πάρτι των Alpha Beta, το κτίριο της αδελφότητας πιάνει φωτιά (ας το ονομάσουμε «αλκοολικό ατύχημα») και οι, πλέον, άστεγοι αθλητές πρέπει να βρουν νέα στέγη. Ποιος μπορεί να αρνηθεί στους πρωταθλητές του κολεγίου την ηρεμία που τους χρειάζεται για να προετοιμάζουν τους αγώνες τους; Σίγουρα όχι ο πρύτανης Ulrich (David Wohl) που αν και δε συμπαθεί καθόλου τους τρόπους και την αυθάδεια της ομάδας βρίσκεται συνεχώς υπό τη σκιά του αλαζονικού προπονητή Harris (John Goodman), ενός ανθρώπου που ζει μόνο και μόνο για το άθλημα του football και για να μισεί οποιονδήποτε δεν αποτελεί μέρος της ομάδας. Στα μάτια του Harris η λύση είναι μία: Τα «παιδιά» του θα μείνουν στα διαμερίσματα των πρωτοετών και οι πρωτοετείς…στο γυμναστήριο του κολεγίου.
Οι Louis και Gilbert, βολεμένοι σε ράντζα και με την συνεχή απειλή κάποιας μπάλας του μπάσκετ που μπορεί να προσγειωθεί στο κεφάλι τους προσπαθούν να βρουν έναν λόγο για να είναι αισιόδοξοι. O πρύτανης, με το ύφος γιατρού που στα ανέκδοτα πρέπει να βρει ένα τρόπο να ενημερώσει τον ασθενή πως του μένουν 2 λεπτά ζωής, ενημερώνει τους πρόσφυγες Nerd πως δεν θα μείνουν πολύ στο γυμναστήριο. Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ενσωματωθούν σε κάποια αδελφότητα. Φυσικά δεν πείθει ούτε τον εαυτό του, πόσο μάλλον τους Nerds που πλέον έχουν καταλάβει πως η ζωή είναι σκληρή αν φοράς γυαλιά. Άλλωστε η μοναδική απόπειρα που οι Louis και Gilbert κάνουν για να ενταχθούν σε μια αδελφότητα είναι μια καταστροφική φάρσα. (Ένδειξη: Περιλαμβάνει προφυλακτικά και ένα πρόβατο). Όσοι δεν καταφέρνουν να φιλοξενηθούν από άλλους μένουν εκεί, στο προπονητήριο, προσπαθώντας να μην χάσουν το κουράγιο τους.
Έτσι, μέσα από την σκληραγώγηση που τους επιφύλαξε η κοινή τους μοίρα δημιουργείται ο κύριος πυρήνας του γκρουπ των Nerd :
- Louis και Gilbert: Ηγέτες του nerd κινήματος, με εξαιρετικές ικανότητες στην ηλεκτρονική.
- Arnold Pointdexter (Timothy Busfield): Πανικόβλητος Nerd με παράλογη κόμμωση, γυαλιά-Hubble και ταλέντο στο βιολί.
- Harold Wormser (Andrew Cassese): Παιδί θαύμα με φάτσα μικρού Bill Gates, το μόνο που θέλει είναι να γυρίσει στο γυμνάσιο και να κάνει παρέα με συνομήλικούς του.
- Lamar Latrell (Larry B. Scott): Έγχρωμος νεαρός, με πάθος για το αερόμπικ. Αδιάφορος για τα θηλυκά. Φανερά gay.
- Toshiro Takashi (Brian Tochi): Γιαπωνέζος φοιτητής, διψασμένος για Αμερικάνικη κουλτούρα και γυμνό.
- Dudley Dawson (Curtis Armstrong): Αλήτικη φάτσα, ουσιαστικά δεν είναι καν Nerd. Μάλλον έχει πρόβλημα με την φροντίδα της προσωπικής του υγιεινής. ¨Έχει μια συλλογή από αξιοζήλευτα T-Shirt («Greasy Tony`s», «Gimme head `till I m dead»). Απαιτεί να τον φωνάζουν Mύξα (Booger).
Mε όπλο τις γνώσεις του και το ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, το γκρουπ των σκληροτράχηλων Nerd θα προσπαθήσει να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο και φυσικά να πάρει εκδίκηση από όλες τις αδελφότητες που τους αδίκησαν. Πρώτα από όλα, και σε ένα από τα πιο κωμικά μοντάζ του φιλμ, αναζητούν ένα σπίτι εκτός κολεγίου, ερχόμενοι σε επαφή με ιδιοκτήτες που κάνουν τον Jesus του Big Lebowski να μοιάζει με μνημείο πνευματικής υγείας: Τερατώδεις Redneck, παρανοικούς που αρνούνται πως νοικιάζουν διαμερίσματα, νυμφομανείς εξηντάρες...
Τελικά το σπίτι το ανακαλύπτει ο Louis και ενώ αρχικά μοιάζει βγαλμένο από μυθιστόρημα του Hawthorne, με υπομονή και επιμονή οι Nerds το μετατρέπουν σε μια ζεστή έδρα για τα πάρτι τους, προκαλώντας την έκπληξη αλλά και την οργή των Alpha Beta.
Πλέον ήρθε η ώρα για την επιχείρηση Revenge of the Nerds. Μην περιμένετε κάτι τρομερά υψηλού προφίλ: Στους πεινασμένους Nerds αρκεί να τοποθετήσουν κάμερες στο κτίριο των πανέμορφων αλλά και ψυχρών Pi Delta Pi και να ξημεροβραδιάζονται αναμένοντας την ώρα που κάποια θα πάει στην τουαλέτα, ή ζουμάροντας πάνω στα σέξι οπίσθια της Betty (Julia Montgomery), ηγέτιδας των Pi Delta Pi και κοπέλας του αρχηγού των Alpha Beta Stan (Ted McGinley). Σεξιστικό; Ίσως, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό. Οι Nerd παραδέχονται χωρίς ντροπή την παρθενιά τους και γι αυτούς η εικόνα ενός γυμνού σώματος είναι σχεδόν ιερή. Μόνο ο Booger, που είναι σίγουρα πιο περπατημένος ζητάει κάτι παραπάνω από ένα απλό στήθος, γεγονός που οδηγεί στην πιο αξιομνημόνευτη ατάκα του φιλμ: «We got bush!».
Ταυτόχρονα, οι Aplha Beta γελοιοποιούνται από τους Nerds, που περιλούζουν τα σπασουάρ της ομάδας με θερμαντικό υγρό-σκέψη που αρκεί για να σας κάνει να τρίξετε τα δόντια. Η θαρραλέα επιχείρηση των Nerds δεν περνάει απαρατήρητη και έτσι φαγοκυτώνονται από την μοναδική αδελφότητα που λαμβάνει υπόψη της το ενδεχόμενο, την Tri Lambda, αποτελούμενη από έγχρωμα μέλη. Πλέον οι Nerds πρέπει να κάνουν ένα τελευταίο βήμα προκειμένου να βγάλουν από το προσκήνιο τους Alpha Beta: Να πάρουν στα χέρια τους το φοιτητικό συμβούλιο (το λεγόμενο Greek Council) μέσα από μια σειρά δοκιμασιών που περιλαμβάνουν την διοργάνωση του καλύτερου show, την συγκέντρωση κονδυλίων και τους ιδιόρρυθμους «Ολυμπιακούς αγώνες» του κολεγίου.
Αν και ο τρόπος που οι Nerds καταφέρνουν να συγκεντρώσουν χρήματα είναι ιδιοφυής ενώ και το show τους είναι μια τεράστια (κιτς) επιτυχία της οποίας το μουσικό φάσμα κινείται ανάμεσα σε ηλεκτρικό βιολί και Kraftwerk το πιο αστείο μέρος του φιλμ είναι οι αγώνες: Φτάνεις σχεδόν σε σημείο να ντρέπεσαι που ξεκαρδίζεσαι στα γέλια κοιτώντας έναν gay μαύρου να πετάει σε slow motion ένα ακόντιο πιο κουνιστό και από τον ίδιο… ή τον Booger να κερδίζει σε διαγωνισμό Bras-de-fer καλύπτοντας τα χέρια του με μύξες….ή, και πάλι ο Booger, να θριαμβεύει σε διαγωνισμό ρεψίματος ωθώντας μας να δηλώσουμε πως το 2008 στο Πεκίνο προτιμάμε να δούμε κάτι τέτοιο παρά, ας πούμε, badminton.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, οι Nerds δεν παραμελούν το σεξ, βρίσκοντας (με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο) παρτενέρ. Μετάλλιο ευρηματικότητας στον Louis που, ντυμένος Darth Vader αποπλανεί την Betty που τον νομίζει για τον Stan. Κάτι τέτοια κόλπα δεν έκανε και ο Δίας στην αρχαιότητα (χωρίς την μεταμφίεση Darth Vader φυσικά). Όταν η έκπληκτη Betty ανακαλύπτει πως μόλις παρέδωσε το σώμα της σε ένα Nerd μένει έκπληκτη. «Πως είναι δυνατόν οι Νerd να είναι σεξουαλικοί πρωταθλητές;» αναρωτιέται για να της λύσει την απορία ο Louis: «Δεν σκεφτόμαστε τίποτε άλλο όλη μέρα».
Είναι το Revenge of the Nerds ένας ύμνος ενότητας; Μπα, νομίζω πως το παρατραβάμε. Είναι αλήθεια πως πάμπολλες φορές στο φιλμ οι Alpha Beta μοιάζουν να παραλληλίζονται με την Ku Klux Klan (το φλεγόμενο “Nerds” που αφήνουν πχ) και ο τελικός μονόλογος του Gilbert δεν ζητάει τίποτε άλλο παρά την αποδοχή τους αλλά πάνω από όλα το Revenge of the Nerds είναι μια ταινία που δεν ντρέπεται για το ηθελημένα χαμηλό επίπεδό της. Οπότε η πραγματική ερώτηση είναι «Είναι το Revenge of the Nerds αστείο;». Και η απάντηση είναι «ΝΑΙ!». Γυμνό, ρεψίματα, τσιγαριλίκια, φάρσες και όλα αυτά με δράστες τους υπεράνω πάσης υποψίας nerd. Η ταινία έχει μια ενέργεια που λείπει από τις σημερινές teen κωμωδίες (παραδόξως, μόνο το Old School την πλησιάζει). Ανίερες ιδέες, μηδενική political correctness (ευτυχώς τότε μάλλον ο όρος δεν υπήρχε καν) και ένα καστ που παραπέμπει σε ένα αντι-superheroes, ή μια nerd A- Team.
Όχι μόνο παίρνουμε με χαρά το μέρος των uncool πρωταγωνιστών ( κάτι που δε μας απασχόλησε πχ στο Animal House, όπου η παρέα του Belushi ήταν ότι πιο cool υπάρχει στο κολέγιο) αλλά και δικαιολογούμε ακόμα και τις μεγαλύτερες χοντράδες τους. Τι είναι αυτό που μας ξυπνάει το κύκλωμα εμπάθειας; Οι ακίνδυνες, συμπαθείς φάτσες των nerds; (Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να πάρω τον Anthony Edwards σοβαρά). Το ότι, τηρώντας τις αναλογίες, ήμασταν όλοι λίγο Nerds; Ή μήπως ένας μηχανισμός προστασίας, με βάση το φόβο πως ο τύπος που κοροιδέψαμε χτες ίσως είναι ο νέος Bill Gates αύριο; Σε αυτή την περίπτωση χίλια συγνώμη φίλε, δεν εννοούσαμε τίποτα από όσα είπαμε.
Related Posts
