Twelve Monkeys - Οι Δώδεκα Πίθηκοι
Σε έναν μελλοντικό κόσμο, που επλήγη από ιό, ένας κατάδικος στέλνεται πίσω στον χρόνο για να συγκεντρώσει πληροφορίες σχετικά με τον τεχνητό ιό που αφάνισε το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού στον πλανήτη. Ο λόγος για το 1997, όταν πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν εξαιτίας ενός θανατηφόρου ιού, κατασκευασμένου σε εργαστήριο.
Οι άνθρωποι το 2035 ζουν πλέον σε υπόγεια βαθιά κάτω από την γη και σε σπήλαια, γιατί στην επιφάνεια κυριαρχούν τα ζώα και η ατμόσφαιρα είναι μολυσμένη από τον ιό.
Οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να κατασκευάσουν πρόσφατα μια "μηχανή του χρόνου" που έστω και ατελής, πάντως λειτουργεί.
Αποφασίζουν να στείλουν στο παρελθόν έναν άνδρα δυναμικό, παρατηρητικό και ικανό να τους εφοδιάσει με στοιχεία ώστε να εντοπίσουν την πηγή του ιού. Αν βρουν δείγμα του προτού αυτός μεταλλαχθεί, θα παρασκευάσουν εμβόλιο και έτσι θα σώσουν όσους απομένουν ζωντανοί στο μέλλον. Επίσης, θα μπορέσουν επιτέλους να επανέλθουν στην επιφάνεια της Γης χωρίς τον φόβο του θανατηφόρου ιού.
Η αποστολή ανατίθεται σε έναν κατάδικο, στον οποίο υπόσχονται ότι, αν τα καταφέρει, θα του απονεμηθεί χάρη. Ο άνδρας αυτός ταξιδεύει απρόθυμα σε διάφορες χρονικές στιγμές γιατί η μηχανή του χρόνου δεν είναι απόλυτα τελειοποιημένη. Τελικά, όμως, καταφέρνει να βρεθεί στο 1996 και αρχίζει να ιχνηλατεί τον ή τους διασπορείς του ιού.
Διάρκεια: 129'
Είδος Ταινίας: Μυστηρίου - Επιστημονικής Φαντασίας - Θρίλερ
Σκηνοθεσία: Terry Gilliam
Σενάριο: Chris Marker, David Webb Peoples
Ηθοποιοί: Bruce Willis, Madeleine Stowe, Brad Pitt
TRAILER:
Ο Terry Gilliam διαλέγει δύο καλούς ηθοποιούς (Bruce Willis και Brad Pitt), η χημεία των οποίων αποδεικνύεται σαγηνευτική, για να στήσει μια περίπλοκη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ο κατάδικος James Cole (Bruce Willis) αποστέλλεται στο παρελθόν για να σώσει την ανθρωπότητα από μια αρρώστια που εκφύλισε το ανθρώπινο γένος. Λόγω λάθους όμως φτάνει ακόμη πιο πίσω απ’ όσο πρέπει με αποτέλεσμα να τον περάσουν για τρελό και να τον κλείσουν σε ψυχιατρείο.
Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική και ανατρεπτική, η ανάπλαση των «κόσμων» ρεαλιστική και τολμηρή. Θυμίζει λίγο το «28 days later» του Danny Boil, το οποίο είναι 7 χρόνια μεταγενέστερό του.
Oh Yeah! Γιατί ο Terry Gilliam δημιουργεί μια ακόμη ταινία που η παράνοια, το παράλογο, η έλλειψη συνοχής και η άριστη επιλογή ηθοποιών την καθιστά όχι βέβαια αποκρουστική, αλλά εγκλωβιστική (δείτε και το «Feat and Loathing in Las Vegas» για να καταλάβετε τι εννοώ).
Oh No! Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο, μπορεί μερικοί να την βρουν ακατανόητη.
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
Δείτε το στο streamcloud
ΚΡΙΤΙΚΗ
Terry Gilliam. Σκηνοθέτης ή filmmaker; Αντικομφορμιστική φωνή ή ο τρελός του χωριού που όταν λέει «φτιάχνω ταινίες για μένα» κυριολεκτεί; Κρίνοντας από την ως τώρα σκηνοθετική του προσφορά και έχοντας σαν γνώμονα καθαρά το ντόλαρ, ο πρώην Python είναι η πιο καλή λύση για ένα στούντιο που αντιμετωπίζει τον κινηματογράφο σαν τέχνη και όχι σαν μπίζνα. Πόσα είναι αυτά τα στούντιο είναι γνωστό βέβαια, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ταινίες του Gilliam ακόμα και όταν αποτυγχάνουν παταγωδώς (βλέπε Munchausen) έχουν το προσωπικό ονειρικό στυλ του, κάτι σαν τις ακατάληπτες (γιατί ο ίδιος ήθελε να είναι ακριβώς αυτό) animation του Flying Circus.
Για το σημερινό double bill επιλέξαμε το 12 Monkeys, ίσως η απόλυτη ταινία sci-fi των 90’s που απέδειξε όχι μόνο ότι ο Gilliam δεν είναι ασύμβατος με το Box office (αν και η ταινία δεν έσπασε ακριβώς τα ταμεία: Mε Budget 29 εκατομμύρια και έσοδα 56, μάλλον το στούντιο απλά έβγαλε λίγο παραπάνω από τα έξοδά του, συμπεριλαμβανομένου και του μάρκετινγκ) αλλά και ότι η προσωπική του σφραγίδα (με σκηνές απόλυτου σουρεαλισμού όπως καμηλοπαρδάλεις να τρέχουν σε λεωφόρους) μπορεί, με το κατάλληλο περιτύλιγμα, να γίνει δεκτή ακόμα και από το mainstream κοινό. Κάνουμε αυτή τη διευκρίνιση γιατί ο Gilliam μας πρόσφερε και το Brazil, μια ταινία η οποία αν και θεωρήθηκε αριστούργημα (και είναι) από τους φαν του Terry, κόλλησε στην πλειοψηφία των θεατών που κουράστηκαν ή απλά θεώρησαν απρόσιτο το φιλμ που πολλές φορές φαίνεται σαν να έχει βγει από απευθείας καταγραφή κάποιου ονείρου του Gilliam. Το 12 Monkeys, σαφώς πιο «φιλικό» προς τις μάζες, με star power και σενάριο που παραπέμπει σε δράση – θανατηφόρος ιός! Αποστολή στο παρελθόν! Τo νέο Terminator!!!- κατάφερε να ξεγελάσει και την Universal: Η εταιρία πλήρωσε για μια sci fi περιπέτεια και ουσιαστικά έλαβε ένα (ακόμα) φιλοσοφικό πόνημα του Gilliam, που πρέπει να έριξε πολύ γέλιο με το πόσο εύκολα μπορείς να ξεγελάσεις αυτόν που σου κόβει την επιταγή.
Βρισκόμαστε στο 2035 και ο ανθρώπινος πληθυσμός έχει σχεδόν εξαφανιστεί από έναν θανατηφόρο ιό που εμφανίστηκε το 1996 σκοτώνοντας 5 δισεκατομμύρια άτομα. Οι επιζώντες ζουν στο υπέδαφος σαν έντομα, ψάχνοντας τον τρόπο να μπορέσουν να ξαναβγούν στην μολυσμένη επιφάνεια. Η λύση είναι τα ταξίδια στο χρόνο: Κρατούμενοι-πειραματόζωα στέλνονται στο παρελθόν με σκοπό να μαζέψουν πληροφορίες για το ξέσπασμα της επιδημίας αλλά η μοίρα τους είναι άγνωστη. Ο James Cole, κρατούμενος που βασανίζεται από ένα περίεργο όνειρο/μνήμη της παιδικής του ηλικίας, όταν είδε έναν άνθρωπο να σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του σε ένα αεροδρόμιο, επιλέγεται για να ταξιδέψει στο 1996 αλλά κατά λάθος στέλνεται στο 1990 όπου φυσικά, τον περνάνε για ψυχοπαθή, καταλήγει στο φρενοκομείο και θα γνωρίσει τα άτομα που θα πιθανόν να αλλάξουν το μέλλον του κόσμου και τη ζωή του. Την ψυχίατρο Kathryn (Madeleine Stowe) και τον θεότρελο Jeffrey Goines (Brad Pitt).
O Gilliam θα έπρεπε να βρει μια θέση στο πάνθεον των σκηνοθετών μόνο και μόνο γιατί καταφέρνει να εκμαιεύσει μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Bruce Willis. Όλα τα «ερμηνευτικά τικ» του ηθοποιού εξαφανίστηκαν κάτω από τις οδηγίες του Gilliam και έτσι ο Cole δεν είναι ένας κλώνος του John McLane με το (ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ!) μειδίαμα του Bruce αλλά μια γνήσια τραγική φιγούρα, ενός ανθρώπου που έχει γίνει μπαλάκι μέσα στο χρόνο. Tαυτόχρονα μια υπερενεργητική, ερμηνεία από τον Pitt (o oποίος συστήνεται κιόλας με ένα καρτουνίστικο booooing!) και μία συγκρατημένη από την Stowe (η οποία περνάει ομαλά από όμηρος σε συνένοχος και σε love interest του Cole) είναι οι δύο διαφορετικοί μετρονόμοι της ταινίας. Ο Gilliam για ακόμα μια φορά βρίσκει έναν χαρακτήρα-έρμαιο (θυμηθείτε τον Pryce του Brazil) και για χάρη μας, τον φέρνει στα άκρα. Συνένοχός του είναι το σενάριο του David και της Janet Peoples, που αποφασίζουν να κρατήσουν χαμηλούς τους τόνους του ρομάντζου (ο James και η Kathryn είναι περισσότερο φυγάδες προς τον ίδιο προορισμό παρά κλασσικό ζευγάρι) και παράλληλα να αυξήσουν την δραματικότητα του Cole: Πόση σημασία έχουν στην πραγματικότητα οι πράξεις του; Αλλάζει κάτι; Σώζει τη γη, φτιάχνει ένα καλύτερο μέλλον, ή είναι καταδικασμένος να ζει τον ίδιο, συνεχή κύκλο;
Επειδή κανείς δεν ξέρει πως ακριβώς λειτουργεί το ταξίδι στο χρόνο και τι γίνεται με τα παράδοξά του, οι σεναριογράφοι ουσιαστικά έχουν τα ελεύθερο να κάνουν ότι θέλουν λέγοντάς μας «αυτό πιστεύω εγώ. Όταν ταξιδέψεις στο χρόνο έλα διόρθωσέ με».Έτσι και εδώ, το σενάριο είναι ένας λαβύρινθος που παίζει με τις timelines, αφήνοντας ανοιχτά τα ενδεχόμενα (όσο προφανής και αν είναι η προτελευταία σκηνή, στο αεροπλάνο). Παρόλα αυτά, επειδή ο πειρασμός να μείνουμε στο θεωρητικό, sci fi επίπεδο είναι μεγάλος να υπενθυμίσουμε ότι ο κεντρικός άξονας της ταινίας είναι ο Cole, ένας άνθρωπος που γυρίζει στον τροχό του σαν χαμστερ-και κάθε λίγο απλά, χωρίς να το καταλαβαίνει, αλλάζει τροχό. Μοίρα, ελεύθερη επιλογή, αυτά είναι τα στοιχεία που πρέπει να αποκρυπτογραφήσει κανείς μέσω του Cole και ο Gilliam, που όπως είπαμε συγκρατεί με μαεστρία τον Willis, δεν τον αφήνει ποτέ να γίνει action hero, ακόμα και όταν αναγκάζεται να καταφύγει στη βία. Οι φαν του Gilliam θα δουν και εδώ δείγματα χαρακτηριστικής camerawork του σκηνοθέτη, είτε πρόκειται για τα «στραβά» πλάνα μέσα στο ψυχιατρείο είτε για την κλασσική «ζαλισμένη» λήψη (αυτή που αποκαλώ dizzycam, αν δεν έχει κάποιος άλλος το copyright του όρου). Πάνω απ όλα, θα δουν έναν ιδιοφυή σκηνοθέτη που με αυτή την ταινία απαντάει σε όποιον τον αποκαλούσε ανίκανο να απευθυνθεί την πλειοψηφία του κοινού, «μπορώ αλλά δε θέλω».
Related Posts
