Ο στιλίστας δημιουργός του «Ερωτικού Κτήνους» και μια ερμηνευτικά τολμηρή Σκάρλετ Γιόχανσον αφηγούνται μια μελαγχολική ιστορία ενηλικίωσης σαν ένα υποβλητικά σκηνοθετημένο, αλλά ψυχρό κι εγκεφαλικό sci fi θρίλερ.
Η Σκάρλετ Γιόχανσον, μελαχρινή αυτή τη φορά, υποδύεται ένα εξωγήινο πλάσμα, που φτάνει στη Γη παίρνοντας τη μορφή μιας γοητευτικής και αισθησιακής γυναίκας. Διασχίζει τους απέραντους αυτοκινητόδρομους της Σκωτίας, «ψαρεύει» ανυποψίαστους άνδρες, που κάνουν auto-stop, και τους μεταφέρει στον πλανήτη της, όπου το ανθρώπινο κρέας θεωρείται λιχουδιά! Όμως, πολύ γρήγορα αρχίζει να δένεται συναισθηματικά με τους γήινους, κάτι που θα την φέρει σε σύγκρουση με το είδος της. Λίγο road movie, λίγο επιστημονική φαντασία και λίγο… πραγματικότητα, μας δείχνει πως θα βλέπαμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια μιας εξωγήινης.
Είδος ταινίας: Drama | Sci-Fi | Thriller
Σκηνοθεσία: Jonathan Glazer
Σενάριο: Walter Campbell, Michel Faber
Ηθοποιοί: Scarlett Johansson, Jeremy McWilliams, Lynsey Taylor Mackay
ΔΕΙΤΕ ΤΟ: [
LINK]
ΚΡΙΤΙΚΗ - ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Εξωγήινη με εμφάνιση σαγηνευτικής γυναίκας (Scarlett Johansson) καταλήγει στην Σκωτία. Ταξιδεύοντας με ένα λευκό φορτηγάκι βάζει στο στόχαστρο περαστικούς. Αφού τους πείσει να επιβιβαστούν και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους με όπλο τη σεξουαλικότητά της, αυτή η μυστηριώδης μελαχρινή γυναίκα εξαφανίζει τους απογυμνωμένους άνδρες μέσα σε μια άμορφη μαύρη μάζα.
Στο δραματουργικά ελλειπτικό «Under the Skin» του ακριβοθώρητου Jonathan Glazer (μόλις τρεις ταινίες σε δεκαπέντε χρόνια) έχουμε, εν ολίγοις, ένα ζώο - υπό την έννοια ότι πρόκειται για πλάσμα που ενεργεί και κινείται αποκλειστικά με γνώμονα το ένστικτο - το οποίο σταδιακά εξοικειώνεται με τις πέντε αισθήσεις κι ανακαλύπτει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Ακριβώς επειδή η ηρωίδα είναι ένα κενό ερμάριο, ένας μη-χαρακτήρας, ο οποίος αποκτά στην πορεία στοιχεία που προσιδιάζουν σε ανθρώπινο χαρακτήρα, το κάστινγκ της Scarlet Johansson είναι νευραλγικό για την επιτυχία του φιλμ. Ο μαγνητισμός του σταρ έρχεται για να πληρώσει το κενό του χαρακτήρα και να προξενήσει το ενδιαφέρον - σε ένα σχετικό debate το «Under the Skin» θα ήταν ένα έκτακτο επιχείρημα για τον υποστηρικτή της χρησιμότητας του κινηματογραφικού σταρ και, σε δεύτερο επίπεδο, της ιδιότητας του σινεμά ως τέχνης (και) προσώπων.
Ακολουθώντας την εξελικτική πορεία της ηρωίδας του, ο Glazer σταδιακά αφήνει πίσω την απόκοσμη, υπερρεαλιστική εικονογραφία και δίνει την θέση της σε μια ρεαλιστική, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη γραφή. Κι εδώ είναι, τουλάχιστον για τον υπογράφοντα, ο λόγος που το «Under the Skin» συνιστά μια (για να μην παρεξηγηθούμε, γοητευτική) χαμένη ευκαιρία. Καθώς η ηρωίδα εξανθρωπίζεται, ο φακός του Glazer αποστασιοποιείται, καταλαμβάνει ολοκληρωτικά την θέση ενός τρίτου παρατηρητή. Κι έτσι, αντί για μια ιμπρεσιονιστική αποτύπωση της ανθρώπινης φύσης μέσα από τα μάτια εκείνου που ανακαλύπτει τον κόσμο, συμβιβάζεται με την ψυχρή παρατήρηση του δεύτερου, καθώς ανακαλύπτει τον κόσμο. Το έτερο φάουλ είναι πως το "εξωγήινο" πρώτο μέρος είναι απείρως σαγηνευτικότερο και ενδιαφέρον αισθητικά από το δεύτερο, όπου ο χαρακτήρας εξοικειώνεται με την ανθρώπινη φύση. Aν και αυτό συνάδει με το άκρως μισανθρωπικό φινάλε, θα με βρει σε μεγάλο βαθμό αντίθετο. Γιατί μπορεί "κάτω από το δέρμα" να κρύβεται ένα κτήνος, όμως ο άνθρωπος έχει την ικανότητα (και) για το καλό, μπορεί να πλάσει κάτι πολύ όμορφο.
Related Posts
