Σε μια από τις διασκεδαστικότερες ταινίες που μας προσέφερε το Hollywood την τελευταία δεκαετία του αιώνα που πέρασε, ανάμεσα στην περιπέτεια, το hi-tech θρίλερ και τη γνήσια κωμωδία, ο Phil Alden Robinson συνθέτει ένα δυναμικό και καταιγιστικό φιλμ που οφείλει πολλά στο πανέξυπνο και ευρηματικό της σενάριο. Σύμφωνα με αυτό, ο Martin Bishop (Robert Redford) είναι αρχηγός μιας ομάδας ανδρών που ειδικεύεται στον έλεγχο συστημάτων ασφαλείας. Άριστοι γνώστες της τεχνολογίας, με κάποιο σκοτεινό παρελθόν να βαραίνει τον καθένα ξεχωριστά, αναλαμβάνουν διαρρήξεις σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες αξιολογώντας τη στεγανότητα των προστατευτικών τους δικλίδων. Και όλα βαίνουν καλώς ως τη στιγμή που ένας αποκωδικοποιητής κρατικών συστημάτων θα τους εξασφαλίσει την κεντρική θέση στη δίνη ενός πολέμου μεταξύ κυβέρνησης, ξένων πρακτόρων και ενός δισεκατομμυριούχου ημιπαράφρονα φίλου από τα παλιά…
TRAILER:
O Μάρτιν Μπίσοπ είναι επικεφαλής μίας ομάδας, η οποία εξειδικεύεται στο να ελέγχει την ασφάλεια συστημάτων υπολογιστών. Αυτός και η ομάδα του θα βρεθούν μπλεγμένοι σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι γεμάτο ίντριγκα, όταν πράκτορες θα εκβιάσουν τον Μάρτιν, για να τον αναγκάσουν να κλέψει μία άκρως απόρρητη συσκευή. Με το που θα την βρει, η ομάδα θα ανακαλύψει ότι η συσκευή αυτή μπορεί να αποκωδικοποιήσει όλα τα υπάρχοντα συστήματα κρυπτογράφησης και ότι οι πράκτορες που τους προσέλαβαν δε δουλεύουν για την κυβέρνηση.
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ [126 min]
Η ιστορία των Robinson και Lawrence Lasker σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας στον κόσμο των κινηματογραφικών τεχνολογικών περιπετειών, η μεταφορά της ωστόσο στο πανί γίνεται με τέτοιο απολαυστικό τρόπο που δημιουργεί την ψευδαίσθηση του καινούργιου. Παρά το ότι και πάλι το σκηνικό είναι γνώριμο –η αναγκαστική συνύπαρξη διαφορετικών προσωπικοτήτων σε μια ομάδα με κοινή πορεία- αποδίδει άψογα στο πανί, κυρίως εξαιτίας του ενδιαφέροντος και της ιδιαιτερότητας κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Έτσι έχουμε έναν μαύρο ορθολογιστή πρώην πράκτορα της CIA (Sidney Poitier), μια παχύσαρκη κωμική φιγούρα με εμμονές περί θεωριών συνωμοσίας (Dan Aykroyd), έναν άριστα εξειδικευμένο στα πιο σύγχρονα τεχνολογικά συστήματα αν και τυφλό (David Strathairn), μια πρώην ερωμένη (Mary McDonnell) και ένα παιδί (River Phoenix).
Η σύνθεση της ομάδας από μόνη της προκαλεί εκτός από γέλια, και την εύλογη απορία της αποτελεσματικότητάς της ως συνόλου. Υπάρχουν στιγμές που Οι Αθόρυβοι μοιάζουν με καλύτερα στημένη κόπια του Δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα πλασαρισμένη με περισσότερους χαρακτήρες, που προσφέρει μια παρακολούθηση ικανή να χαρακτηριστεί και ως πανηγύρι μορφών. Άλλες στιγμές πάλι κατορθώνουν να αποτυπώσουν τη γνήσια ένταση ενός κλειστοφοβικού θρίλερ ή μιας καλογυρισμένης περιπέτειας, σε ένα παιχνίδι των κινηματογραφικών ειδών που βρίσκεται σε διαρκή ανακύκλωση. Ο Robinson βρήκε το κλειδί της επιτυχίας και το χρησιμοποίησε έξυπνα και με στιλ. Σαν σε αστείο video game…
Related Posts
