Η ιστορία του πρωτοπόρου προγραμματιστή και info-ακτιβιστή Aaron Swartz,. Από την βοήθεια Swartz στην ανάπτυξη του βασικού διαδικτυακού πρωτοκόλλου RSS και συν-ιδρυτικό μέλος του Reddit, τα δακτυλικά αποτυπώματά του είναι σε όλο το διαδίκτυο. Αλλά ήταν πρωτοποριακή η εργασία του Swartz στην κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτική οργάνωση σε συνδυασμό με την επιθετική προσέγγιση του για την πρόσβαση στις πληροφορίες που τον παγιδεύει σε ένα νομικό εφιάλτη δύο χρόνια. Ήταν μια μάχη που έληξε με τον θάνατο του στην ηλικία των 26. Ιστορία του Ααρών αγγίξει τους ανθρώπους πέρα από τις online κοινότητες στις οποίες ήταν μια διασημότητα. Αυτή η ταινία είναι μια προσωπική ιστορία για το τι χάνουμε όταν είμαστε κωφοί για την τεχνολογία και την σχέση της με τις πολιτικές ελευθερίες μας.
TRAILER:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ (επιλέξτε ελληνικούς υπότιτλους):
[αν δεν σας ανοίγουν οι υπότιτλοι, κατεβάστε το (αν δεν ξέρετε πώς, χρησιμοποιήστε το addon Download-Helper -
δείτε σχετικά), κατεβάστε τους υπότιτλους [
DOWNLOAD] και παίξτε την ταινία με τον Media Player του desktop σας (συνιστάται ο VLC, ορίζοντας τους εξωτερικούς υπότιτλους που κατεβάσατε]
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ AARON
Έχει περάσει ενάμισης χρόνος (και περισσότερο) από τον
τραγικό θάνατο του
Άαρον Σουόρτζ και τώρα η ζωή του γίνεται θέμα ενός νέου
ντοκιμαντέρ, με τίτλο «
The Internet’s Own Boy»
και σκηνοθεσία Brian Knappenberger. Το ντοκιμαντέρ, εδώ και δύο μήνες,
έτυχε μεγάλης αναγνώρισης και δικαίως αφού αφηγείται την ιστορία του
Άαρον˙ του καινοτόμου πολιτικού ακτιβιστή που έκανε την θεωρία, πράξη,
πειραματιζόμενος συνεχώς και χτίζοντας καινούρια εργαλεία και
μεθοδολογίες έτσι ώστε να κάνει πράξη την θεωρία του για αλλαγή.
Ο
Aaron Swartz αγωνίστηκε για ένα Διαδίκτυο που
στηρίζεται στην κοινότητα, δημιουργικότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ως συντάκτης σε πλατφόρμες όπως το
RSS, reddit,
Creative Commons και του προγράμματος SecureDrop (που χρησιμοποιεί το λογισμικό
Tor που προσφέρει την
Ανωνυμία στο διαδίκτυο,
έτσι ώστε να μπορούν οι δημοσιογράφοι -και οι χρήστες εν γένει- να
υποβάλλουν έγγραφα και πόρους, διατηρώντας την ανωνυμία τους), έκανε τις
πληροφορίες προσβάσιμες, ακόμα και σε απλούς χρήστες που δεν έχουν
καθόλου γνώσεις. Ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο Aaron Swartz
εμψύχωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να συμμετέχουν στις πολιτικές
διαδικασίες οι οποίες καθορίζουν τους νόμους που επιβάλλουν την κάθε μας
κίνηση˙ ακόμα και αυτήν την ίδια την σκέψη μας.
Είναι τόσα πολλά αυτά που πέτυχε ο Aaron στα 26 του χρόνια που του
επέτρεψαν να ζήσει. Σε ηλικία 14 ετών έγινε ένας από τους συντάκτες του
προτύπου RSS (RDF Site Summary), ενός τρόπου να μεταδίδονται πληροφορίες
από μία ιστοσελίδα, συνήθως ειδήσεις ή αναγγελίες νέων δημοσιεύσεων σε
μπλογκ, με γρήγορο και εύκολο τρόπο προς άλλες σελίδες ή εφαρμογές
(syndication). Αργότερα συμμετείχε ενεργά στην οργάνωση Creative Commons
που ίδρυσε ο καθηγητής
Λάρι Λέσιγκ
και στην κοινότητα του Reddit, του οποίου ήταν και συνιδρυτής.
Το 2009
κατάφερε να κατεβάσει και στην συνέχεια να διαθέσει ελεύθερα στο
Ιντερνέτ περίπου το 20% των εγγράφων από ομοσπονδιακά δικαστήρια τα
οποία ήταν καταχωρημένα στην βάση δεδομένων PACER. Παρόλο που τυπικά θα
έπρεπε να είναι ελεύθερα, η PACER χρέωνε την πρόσβαση˙ ο Σουόρτζ
κατάφερε όμως να τα διαθέσει στο ευρύ κοινό. Λίγο αργότερα, το 2011,
βάζοντας σχεδόν στα κρυφά ένα λάπτοπ στο δίκτυο του MIT, κατέβασε από
την βάση JSTOR -η οποία διαθέτει με συνδρομή το περιεχόμενο εκατοντάδων
επιστημονικών περιοδικών- τέσσερα εκατομμύρια δημοσιεύσεις, πολλές από
τις οποίες θα έπρεπε να διατίθενται και αυτές ελεύθερα ως κοινό κτήμα.
Οι δημοσιεύσεις κυκλοφόρησαν από τον ίδιο με τη μορφή αρχείου torrent
στο Ίντερνετ, εξοργίζοντας το MIT και την JSTOR. Ο Σουόρτζ συνελήφθη,
αλλά αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση˙ κατηγορήθηκε όμως για απάτη. Και οι
δύο υποθέσεις έβαλαν τον Σουόρτζ στο στόχαστρο των αμερικανικών αρχών
που κίνησαν έρευνες εναντίον του.
Συν των άλλων, ο Σουόρτζ είχε αξιόλογη πολιτική δράση υπέρ των ψηφιακών
δικαιωμάτων και κατά των κρατικών επεμβάσεων ενώ είχε γράψει και
διαθέσει με ελεύθερες άδειες αρκετά
προγράμματα.
Μιλάμε για ένα παιδί-θαύμα που, από τα δεκατέσσερά του χρόνια
ασχολήθηκε με τον προγραμματισμό και πάλευε για την ελεύθερη διάδοση της
γνώσης.
Ένα μεγάλο μέρος του ντοκιμαντέρ αναφέρεται στα διάφορα έργα του
Άαρον που αποσκοπούν στην προώθηση των πληροφοριών. Ήθελε να μπορεί όλος
ο κόσμος να έχει την δυνατότητα να διαβάσει ελεύθερα τους νόμους, κάτω
από τους οποίους είναι υποχρεωμένος να ζει. Όνειρό του ήταν, όλοι, να
έχουν ελεύθερη πρόσβαση στα ακαδημαϊκά άρθρα που αποτελούν τα δομικά
στοιχεία της γνώσης μας για τον κόσμο τούτον.
Το παρελθόν ακτιβισμού του
Aaron Swartz και το
Μανιφέστο Αντάρτικου Ανοιχτής Πρόσβασης
έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην δίωξή του, όπως είπαν διάφορες πηγές στα
αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Οι εισαγγελείς τον καταδίωξαν πριν ακόμα
«διαρρεύσει» το παραμικρό, καθώς… απέδειξαν ότι το μανιφέστο του είχε
δήθεν «κακόβουλες προθέσεις» (“malicious intent.”)!
Ο Swartz με το μανιφέστο του «επέδειξε την κακόβουλη πρόθεση του» με την
λήψη εγγράφων σε μαζική κλίμακα, όπως αναφέρουν ανώνυμοι εκπρόσωποι του
Τμήματος Δικαιοσύνης, σε έκθεσή τους στο Huffington Post. Στο μανιφέστο
του, ο Aaron Swartz δήλωσε ότι:
η ανταλλαγή πληροφοριών ήταν μια «ηθική επιταγή» και
τάχθηκα υπέρ της «πολιτικής ανυπακοής» κατά νόμων περί πνευματικών
δικαιωμάτων.
Κάλεσε για δράση κατά της «ιδιωτικοποίησης της γνώσης», την οποία χαρακτήρισε «Αγώνα για την Αντάρτικη Ανοικτή Πρόσβαση».
Οι δηλώσεις αυτές του Swartz έπαιξαν ρόλο στο να σχεδιάσουν οι
ομοσπονδιακές εισαγγελικές αρχές να τον κατηγορήσουν για την λήψη
εκατομμυρίων επιστημονικών άρθρων από την βάση δεδομένων JSTOR το 2011,
φέρεται να έχουν πει επιτελικά στελέχη του Κογκρέσου κατά τη διάρκεια
πρόσφατης ενημέρωσης του Κογκρέσου.
Η ενημέρωση, η οποία πραγματοποιήθηκε για την Επιτροπή Εποπτείας του
Κογκρέσου, ήταν μέρος μιας έρευνας σχετικά με την δίωξη από την
κυβέρνηση του ακτιβιστή και προγραμματιστή, ο οποίος
αυτοκτόνησε την 11η Ιανουαρίου του 2013 σε ηλικία μόλις 26 ετών.
Ο Swartz έκανε περισσότερα από όσα ο καθένας μας θα
μπορούσε να καταφέρει˙ πέτυχε να μετατρέψει το διαδίκτυο σε ένα ακμάζων
οικοσύστημα για την Ανοιχτή Γνώση˙ και να το κρατήσει έτσι, Ελεύθερο και
Ανοιχτό.
Το ντοκιμαντέρ «Internet’s Own Boy» θυμίζει στους θεατές τον
νόμο του Άαρον,
ένα νομοσχέδιο που, αν περνούσε, οι χρήστες ηλεκτρονικών υπολογιστών
δεν θα αντιμετώπιζαν ποινική ευθύνη για την εν δυνάμει παραβίαση κάποιου
όρου παροχής υπηρεσιών και θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε
πληροφορίες, με τρόπους που προστατεύουν την ανωνυμία τους. Δυστυχώς,
όμως, το εν λόγω νομοσχέδιο δεν φαίνεται να τυγχάνει ευρείας υποστήριξης
από το Κογκρέσο.
Και αναμενόμενο ήταν δηλαδή, αφού θα διόρθωνε μερικά
από τα χειρότερα τμήματα του νόμου περί Ηλεκτρονικής Απάτης και
Κατάχρησης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που καθιστούν ως εν δυνάμει
έγκλημα το να παραβιάζει κάποιος τους όρους των συμβάσεων παροχής
υπηρεσιών. Μιλάμε για τα λεγόμενα «ψιλά» γράμματα που σχεδόν κανείς δεν
διαβάζει στο κάτω-κάτω μέρος της ιστοσελίδας.
Ο CFAA είναι ο νόμος βάσει του οποίου έχουν απειλήσει με πολυετή κάθειρξη τον Aaron Swartz αλλά και άλλους καινοτόμους και ακτιβιστές.
Είναι τόσο ευρύς αυτός ο νόμος, με τόσα παραθυράκια που, χωρίς υπερβολές, ποινικοποιεί όλες τις χρήσεις του Διαδικτύου.
Όπως θα δείτε και από το πιο πάνω link, ο νόμος αυτός είναι εφαρμόσιμος
στις ΗΠΑ (και θα μας επηρεάσει όλους) και σε αναμονή για είσοδο και
ψήφισή του τόσο στην Ευρώπη, όσο και αλλού, καθώς έτσι κι' αλλιώς η ρίζα
του web, πηγάζει από τις ΗΠΑ.
Νομίζω, είναι περιττό να πούμε, πως είμαστε πέρα από νόμους και κάθε
συστημικό μέσο, ωστόσο αν ο «Νόμος Aaron» περνούσε, θα ήταν ένα ισχυρό
μήνυμα και θα έφερνε και άλλους ανθρώπους αρωγούς στον αγώνα για την
ελευθερία της ζωής μας. Θα ήταν νίκη σε μια μάχη μέσα σε έναν
συνεχιζόμενο και κλιμακούμενο πόλεμο.
Επειδή τώρα, δεν είμαστε ελεύθεροι. Σκλαβωμένα και μαντρωμένα πρόβατα είμαστε, άξια και ικανά μόνο για καταναλωτισμό.
Εμείς δεν ξεχνάμε και τιμούμε τα έργα των ανθρώπων οι οποίοι
αγωνίζονται γι’ αυτά τα πιστεύω τους, μπαίνοντας μπροστά στον αγώνα
ακόμα και αν γνωρίζουν πως θα αντιμετωπίσουν τα χειρότερα. Μέσα σε αυτήν
την σαπίλα και την μικρότητα της κοινωνίας μας, χρειαζόμαστε φάρους που
θα μας δείχνουν την πορεία. Που θα μας θυμίζουν πως τίποτε δεν έχει
τελειώσει.
Και, ευτυχώς, υπάρχουν εκείνοι που αγωνίζονται για να αλλάξει αυτό.
Το
Κίνημα Ανοικτής Πρόσβασης έχει αγωνιστεί γενναία
για να διασφαλιστεί ότι οι επιστήμονες δεν μεταβιβάζουν τα πνευματικά
τους δικαιώματα, αλλά -αντί αυτού- εξασφαλίζεται ότι η εργασία τους
δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο, σύμφωνα με όρους που επιτρέπουν σε όλους να
έχουν πρόσβαση.
Αλλά ακόμη και κάτω από τα καλύτερα σενάρια, το έργο τους θα είναι
διαθέσιμο μόνο για τα πράγματα που δημοσιεύονται στο μέλλον. Τα πάντα
μέχρι τώρα έχουν χαθεί.
Αυτό είναι πάρα πολύ υψηλό τίμημα.
Ο εξαναγκασμός των ακαδημαϊκών να πληρώνουν χρήματα για να διαβάσουν το έργο των συναδέλφων τους;
Σαρώνουν ολόκληρες βιβλιοθήκες, αλλά μόνο για όσους επιτρέπει το Google να τα διαβάσουν;
Παρέχουν επιστημονικά άρθρα σε ελίτ πανεπιστήμια στον Πρώτο Κόσμο, αλλά όχι στα παιδιά του Παγκόσμιου Νότου;
Είναι εξωφρενικό και απαράδεκτο.
Πολλοί λένε:
Συμφωνώ, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε;
Οι εταιρείες που κατέχουν τα πνευματικά δικαιώματα, κερδίζουν
τεράστια χρηματικά ποσά χρεώνοντας την πρόσβαση˙ και αυτό είναι απολύτως
νόμιμο. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε για να τους
σταματήσουμε.
Αλλά υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, κάτι που ήδη γίνεται:
μπορούμε να αντεπιτεθούμε.
Όσοι έχουν πρόσβαση σε αυτούς τους πόρους -φοιτητές, βιβλιοθηκονόμοι,
επιστήμονες- έχουν ένα προνόμιο. Μπορείτε να τροφοδοτήσετε την γνώση
στον υπόλοιπο κόσμο που είναι αποκομμένος.
Αλλά εσείς δεν χρειάζεται -πραγματικά, ηθικά, δεν μπορείτε- να κρατήσετε
αυτό το προνόμιο μόνο για τον εαυτό σας. Έχετε καθήκον να το
μοιραστείτε με τον κόσμο.
Και πρέπει:
να μοιράσετε κωδικούς πρόσβασης στους συναδέλφους, να εκπληρώσετε αιτήματα λήψης για τους φίλους.
Εν τω μεταξύ, όσοι έχουν αποκλειστεί δεν στέκονται σιωπηλοί. Έχουν
ξεγλιστρήσει μέσα από τρύπες και έχουν αναρριχηθεί πάνω από φράχτες,
απελευθερώνοντας τις πληροφορίες που έχουν κλειδωθεί από του εκδότες και
τις μοιράζονται με φίλους.
Αλλά όλη αυτή η δράση συνεχίζεται στο σκοτάδι, κρυμμένη υπόγεια. Αυτό
λέγεται κλοπή ή πειρατεία, σαν το μοίρασμα του πλούτου της γνώσης να
είναι το ηθικό ισοδύναμο της λεηλασίας ενός πλοίου και της δολοφονίας
του πληρώματός του.
Αλλά
η κοινή χρήση δεν είναι ανήθικη, είναι μια ηθική επιταγή.
Μόνο οι τυφλωμένοι από την απληστία θα αρνηθούν να επιτρέψουν σε έναν
φίλο να δημιουργήσει ένα αντίγραφο. Οι μεγάλες εταιρίες, φυσικά, είναι
τυφλωμένες από την απληστία. Οι νόμοι βάσει των οποίων λειτουργούν το
απαιτούν˙ οι μέτοχοί τους θα εξεγερθούν με οτιδήποτε λιγότερο. Και οι
πολιτικοί έχουν εξαγοραστεί, περνώντας νόμους που τους δίνουν την
αποκλειστική εξουσία να αποφασίζουν ποιος μπορεί να κάνει αντίγραφα.
Δεν είναι δικαιοσύνη το να ακολουθείς άδικους νόμους. Ήρθε η ώρα να
φέρουμε στο φως και, με την μεγάλη παράδοση της πολιτικής ανυπακοής,
δηλώνουμε την αντίθεσή μας σε αυτή την ιδιωτική κλοπή του δημοσίου
πολιτισμού.
Πρέπει να πάρουμε την πληροφορία -όπου κι αν είναι αποθηκευμένη- να κάνουμε αντίγραφα και να τα μοιραστούμε με τον κόσμο.
Πρέπει οτιδήποτε δεν καλύπτεται από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας,
να τα αρχειοθετήσουμε. Πρέπει να αγοράσουμε μυστικές βάσεις δεδομένων
και να τις βάλουμε στον παγκόσμιο ιστό.
Θα χρειαστεί να κατεβάσετε επιστημονικά περιοδικά και να τα ανεβάσετε σε δίκτυα κοινής χρήσης.
Πρέπει να αγωνιστούμε σε αντάρτικο για την ανοιχτή πρόσβαση.
