Ουάσινγκτον, 2054. Η Διεύθυνση Πρόληψης Εγκλήματος βιώνει τις πιο αποτελεσματικές της μέρες χάρη στους τρεις Προγνώστες, ανθρώπινα όντα με μεταφυσικές ψυχικές ικανότητες τα οποία, μέσα σε ένα περιβάλλον μητρικής διαβίωσης, οραματίζονται τους φόνους πριν καν συμβούν. Το πιο σημαντικό σώμα κατά της εγκληματικότητας έχει ως επικεφαλής τον αστυνόμο Τζον Άντερτον, ο οποίος έχει αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην τελειοποίηση και γενικευμένη χρήση της αλάνθαστης μεθόδου. Είναι όμως τόσο τέλειο το σύστημα που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας του; Όταν οι Προγνώστες θα προβλέψουν ότι ο ίδιος ο Αντερτον θα σκοτώσει σε λιγότερο από 36 ώρες έναν άγνωστό του άνδρα, ο άνθρωπος που στήριξε με απόλυτη πεποίθηση επί έξι χρόνια το πιο ολοκληρωμένο σύστημα εξάλειψης του εγκλήματος γίνεται ο Νο1 ύποπτος και καταζητούμενος. Εφιαλτικά μόνος, πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του μέσα σε μια κοινωνία οργουελικής παρακολούθησης και να βρει τις ρίζες του παράλογου μέλλοντος που του επιφυλάσσεται.
Ο αγαπημένος παραμυθάς του Hollywood αφηγείται μια σκοτεινή ιστορία, για μια κοινωνία όπου ο δράστης συλλαμβάνεται και φυλακίζεται πριν διαπράξει το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται. Όμως από τη στιγμή που υπάρχει η πρόβλεψη του συστήματος, μπορεί να υπάρξει δυνατότητα επιλογής ή το μέλλον είναι εξ αρχής προδιαγεγραμμένο; Σε μια τέτοια περίπτωση όποιος χαρακτηρίζεται ως δολοφόνος, πρέπει αναντίρρητα να αποδεχθεί τη μοίρα του, χωρίς να μπορεί να αλλάξει όσα πρόκειται να συμβούν. Και ακόμα μπορεί μια κλιμάκωση τυχαίων περιστατικών και γεγονότων να οδηγήσει στην δολοφονία ενός άγνωστου προσώπου; Ο Spielberg δημιουργεί ένα σύμπαν μέσα στο οποίο ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από το άγρυπνο βλέμμα της ασφάλειας, που μπορεί να εισβάλλει από κάθε (α)πιθανό σημείο. Στα μέρη που πηγαίνει ο Anderton, προκειμένου να ξεφύγει από τους διώκτες του και να διαπιστώσει αν η πρόβλεψη είναι αληθινή, κυριαρχούν οι σκούροι χρωματισμοί, αποχρώσεις του γκρίζου και του μπλε, που δημιουργούν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και υποβάλλουν στο θεατή τα συναισθήματα αγωνίας και φόβου που νιώθει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στην αναπαράσταση ενός τεχνολογικά προηγμένου κόσμου. Σκηνές όπως αυτή όπου τα μεταλλικά με μορφή σπερματοζωαρίου μηχανήματα διεισδύουν σε όλα τα μέρη μιας πολυκατοικίας προκειμένου να κάνουν scanning στα μάτια των ενοίκων, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακές. Το τέλος χωρίς να απογοητεύει, θα μπορούσε να ήταν πιο σκοτεινό και ίσως περισσότερο πεσιμιστικό, ενώ ο σκηνοθέτης και σε αυτή του την ταινία δεν παραλείπει να ασχοληθεί με θέματα - εμμονές του όπως εκείνο της οικογένειας. Αυτήν την χρονιά, όλοι τρέχουν (να δουν την ταινία).
Ηθοποιοί: Tom Cruise, Colin Farrell, Samantha Morton, Max Von Sydow
TRAILER:
>>> ΔΕΙΤΕ ΤΟ:
[LINK-1]
[
LINK-2]
[
LINK-3]
ΚΡΙΤΙΚΗ - ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Μια από τις πλέον αναμενόμενες ταινίeς της χρονιάς (2002), το Minority Report του Steven Spielberg (και όχι του Tom Cruise, οσο και αν μερικοί θα ήθελαν να το πιστεύουν) είναι ενα μελλοντολογικο θρίλερ που φλερτάρει με τα genre της sci-fi περιπέτειας και του μοντέρνου film-noir.
Η ιδέα της ταινίας γεννήθηκε όταν ο Cruise έστειλε στον Spielberg τη μικρη ιστορια του Philip K. Dick, επισης υπευθυνου για τα “Blade Runner” και “Total Recall”. Ο Scott Frank, ένας από τους δυο σεναριογράφους, είναι και ο δημιουργός του σεναριου για τα “Get Shorty” και “Out of Sight” και σε αυτόν εμπιστεύτηκε κυρίως ο Spielberg να δημιουργήσει την αστυνομική υφή της ταινίας.
Η ιδέα του στοιχειωμενου απο παρελθοντα τραυματα ντετεκτιβ, που βρισκεται αδικα κατηγορουμενος και κυνηγιεται απο το συστημα καθως προσπαθει να αποδειξει την αθωοτητα του, ειναι μια κλασσικη και πολλακις δικαιωμενη συνταγη για film-noir. Η ευφανταστη παραλλαγη στην περιπτωση του Minority Report ειναι οτι το εγκλημα δεν εχει ακομη διαπραχθει. Ετσι ο Anderton βρισκεται σε διλημμα. Αν πιστεψει οτι το συστημα που υπηρετουσε τοσον καιρο, ειναι τελειο, τοτε δεν υπαρχει τροπος να ξεφυγει απο το πεπρωμενο του. Αν ομως θεωρησει οτι τωρα που ξερει, εχει τη δυνατοτητα να επιλέξει το πεπρωμενο του και να το αλλαξει, τοτε το συστημα ειναι λαθος.
Αν ξεπερασουμε ομως αυτες τις μεταφυσικες προσθηκες, η βασικη αστυνομικη πλοκη ειναι η ιδια. Και μαλιστα αφελως και προχειρα ειπωμενη στην προκειμενη περιπτωση. Το κεντρικο της αστυνομικο story μπαζει απο παντου, καθως ο ‘κακος’, αυτός που τη στηνει στον ηρωα μας, ειναι προφανης η τουλαχιστον αποκαλυπτεται πολυ γρηγορα και το ιδιο και τα κινητρα του. Οχι βεβαια σε real time μιλωντας, αλλα σε story time, καθως η αληθεια ειναι οτι ο Spielberg φροντιζει να γεμισει τα κενα της ιστοριας με θεαματικοτατες περιγραφές των περιπετειων του Anderton πριν, μετα και κατα τη διαρκεια της αποκαλυψης του ενοχου.
Η ταινία λοιπον δεν στηριζεται τοσο στην αξια ιστοριας, οσο στην ικανοτητα του ‘παραμυθα’ να ôçν ξετυλιξει με τον πιο ομορφο τροπο και να ôçν στολισει με τις πιο εκλεκτες λεπτομερειες. Και ο Spielberg είναι πραγματικα μεγαλος παραμυθας. Η σκηνοθεσια ειναι υποδειγματικη και το στιγμα ενος μεγαλου δημιουργου ειναι διαχυτο σε ολη την ταινια. Τα μοναδικά πλανα, οι ταχυτατες εναλλαγες της καμερας σε συνδυασμο με το εκπληκτικο μονταζ στης σκηνες δρασεις, η μοναδικη συνυπαρξη των computer animations με τους ηθοποιους και η αψογη εναρμονιση τους στο χωρο ειναι τα λιγοτερα. Τα παιχνιδια του Kaminski με τα χρωματα ειναι που χαριζουν μια ακαταμαχητη ατμοσφαιρικοτητα στην ταινια. Ασπρομαυρα σε μπλε και γκριζο φοντο εκφραζουν την αποκρουστικοτητα του αποστειρωμενου κοσμου του μελλοντος που στηριζεται στον καθολικο ελεγχο των παντων για να εξασφαλισει ηρεμια, ταξη και ασφαλεια. Πιο ζεστα και γηινα χρωματα στο σπιτι του ήρωα μας δινουν το μηνυμα οτι εκφραζει κατι διαφορετικο, πιο συγχρονο σε εμας, ανθρωπινο και ιδεαλιστικο. Σκοτεινα και ζοφερα χρωματα καλυπτουν τις γειτονιες των αποβρασματων της κοινωνιας.
Η αληθεια ειναι ότι ο Spielberg καταφερνει να μας μαγέψει αρκετα ωστε να ξεχασουμε τις σεναριακες ελλειψεις της ταινιας και κρατα το ενδιαφερον μας στην εικαστικη πλευρα της. Απο ερμηνειες ομως πως παμε; Ο Cruise δυστυχως δεν καταφερνει ουτε στο ελαχιστο να δωσει βαθος στον ηρωα του και να εμφανισει τη συναισθηματικη υφη ενος ανθρωπου που φερει το τραυμα του χαμενου του γιου και απο καποιο σημειο και περα ουσιαστικα ψαχνει το δολοφονο του. Ωστοσο πρεπει να του αναγνωρισουμε την ενεργητικοτητα του και την ενταση που προσδιδει στις σκηνες δρασεις. Ο Colin Farrell δινει την καλυτερη μεχρι σημερα ερμηνεια του ενω και η επιβλητικη παρουσια του Max von Sydow αφηνει το στιγμα της. Ωστοσο το ερμηνευτικο ατου της ταινιας ειναι η Samantha Morton, με εναν καταπληκτικο μικρο μονολογο που κυριολεκτικα σου παιρνει την ανασα.
Ως μελλοντολογικη ταινια, ειναι πιστευω δοκιμο να την προσεγγισουμε και απο μιαν αλλη αποψη, περα απο τα καθαρα δομικα της στοιχεια. Ειναι ενδιαφερον να δουμε τους συσχετισμους που γινονται, μεταξυ μελλοντος και παροντος.
Ο Spielberg φερνει την ταινια στο 2054, το εγγυς μελλον. Ετσι θεματα οπως ο εκτεταμενος κυβερνητικος ελεγχος και η απωλεια του προσωπικου απορρητου, ασκουν μια εντονοτερη πιεση και επιτακτικοτητα. Αναλογιζομενοι την ευκολια με την οποια πολλοι συγχρονοι ηγετες καταπατουν τα ατομικα δικαιωματα, στην αναζητηση μιας ευρυτερης ασφαλειας, μιας Παγκοσμιας Ταξης αν θελετε, ξαφνικα η ιδεα μιας δικτατορικης ατυνομικης δυναμης που εχει τη δυναμη να συλλαμβανει εγκηλαμτιες πριν καν παραβουν το νομο, δεν ειναι κατι που φανταζει τοσο μακρινο. Το ερωτημα που εγηρει η ταινια αυτη, ειναι η υπαρξη ηθικης ταξης στη συλληψη ατομων που στην πραγματικοτητα δεν εχουν διαπραξει κανενα εγκλημα. “Δεν ειναι το μελλον, εαν το σταματησεις,” θα μας πει ο Farell, «αυτο ειναι το βασικο παραδοξο.» Αυτο το διλημα ειναι και συγχρονο, καθως ο πολεμος κατα της τρομοκρατιας, η καλυτερα κατα των πιθανων, των εν δυναμη τρομοκρατων, συνεχιζει να παραβιαζει Συνταγματα και Ατομικα Δικαιωματα. Το κακο ειναι ομως οτι η ταινια δεν ασχολειται ιδιαιτερα με τετοιους παραλληλισμους, ουτε και με τις διαφορες οργουελικες ανησυχιες που εγηρει στον θεατη.
Ισως τελικα το Minority Report να προσπαθει να συνδυασει περισσοτερα στοιχεια απ’οσα μπορει - φιλοσοφικα, μελλοντολογικα, εγκληματολογικα- που δεν εχουν συνδυαστει με την καταλληλη συνοχη. Δινει ομως τροφη για σκεψη, και αφηνει την πεψη στο θεατη.
